Trzecia dycha do maratonu 2015 (a moja druga) to bieg nocny, który startował o 22. Nie przygotowywałem się do niego praktycznie w ogóle, a poprzedziłem go jedynie siedmiokilometrową przebieżką dwa dni wcześniej. Mimo to plan był prosty, pobiec w okolicach czasu z listopada, czyli poniżej 40 minut i osiągnąć życiówkę na atestowanej trasie. Mimo, że dopiero wznowiłem treningi to wiedziałem na co się porywam. Trasa nie wyglądała na szczególnie trudną, a już na pewno nie na tak trudną jak to opisywało wielu biegaczy. Późna pora też nie była przeszkodą, więc pozostawało stanąć na starcie i dać z siebie wszystko.
Na miejscu w hali Globus jak zwykle mnóstwo znajomych, dodatkowo ludzie z Rowerowego Lublina obstawiali trasę na rowerach, więc było wręcz rodzinnie :) Rozgrzewkę zrobiłem z Martą Kloc i jej znajomymi z Perfect Runner i udałem się na start. Znowu nie zamierzałem się przepychać gdzieś z tyłu, więc stanąłem sobie na samym przodzie. W końcu początek zawsze mam szybki, więc nikomu nie będę przeszkadzał, a i na przedstartową fotkę można się załapać ;)
Plan na bieg jest prosty tak jak ostatnio, tylko, że tym razem inny. Trzymać się przez cały wyścig Marty, która też chce zrobić podobny wynik, ma mocną nogę i zegarek z GPS, a dodatkowo dysponuje większym doświadczeniem. Podobnie jak ostatnio taktyka przedstartowa już na starcie bierze w łeb. Wychodzę „z bloków” na ostro i trzymam jakieś szaleńcze tempo. Przede mną tylko największe harty, stopniowo wyprzedzają mnie kolejni mocniejsi biegacze, a także dwie najszybsze biegaczki. Magda Kłoda jest sporo za szybka żeby za nią biec, natomiast za Joanną Wasilewską biegnę jakiś czas, ale później także odpuszczam i biegnę swoje. Po trzech kilometrach mam czas 11:15, czyli średnio 3:45/km. Jest dobrze. Kolejne dwa kilometry biegnę ze szwajcarską precyzją, po 4:00/km i na półmetku pod Pocztą Główną mam czas 19:15.
Szósty kilometr także upływa w podobnym tempie, ale po nim zaczyna się podbieg na ul. Skłodowskiej. Trzymam tempo zawodników przede mną, ale nie jest to łatwe. Od połowy słyszę charakterystyczne dyszenie Maćka Bujaka. To tylko kwestia czasu jak mnie „najdzie”. Dzieje się to gdy wbiegamy na ul. Akademicką, tuż przed stromym zbiegiem. Lecę tam całkiem mocno, ale Maciek tam wręcz frunie. Na ulicy Głębokiej już wyraźnie zaczyna mi się dłużyć i czuję, że zaczyna być naprawdę ciężko. Zagryzam zęby i wytrzymuję, a gdy wbiegamy w ul. Nadbystrzycką łapię się nawet biegaczy, którzy mnie doganiają i trzymam ich tempo.
Podbieg pod Zana nie jest ławy, ale wiem, że meta jest już blisko. Na Zana walczę z całych sił, gdy zostaje kilometr do mety już wiem, że nie nie dam się złamać i dobiegnę poniżej tych 40 minut. Kwestia tylko ile urwę. Jest szansa na 39:30, więc „shut up legs” mode i ogień. Niestety podbieg przy stoku wyrasta znikąd, gdy wydawało się, że jest już płasko. Nie ma tego w planach i nie radzę sobie z nim tak jak bym chciał. Ostatnie pół kilometra jest mocne, ale też nie aż tak jak powinno być, bo biegnę zbyt asekuracyjnie. Na metę wbiegam z czasem 39:42, zadanie wykonane, ale z powodu „bezjajecznej” końcówki mam mały niedosyt. Fajne jest za to stosunkowo wysokie miejsce (52./1101 open i 21./247 M20.
Po biegu odebrałem pamiątkowego buffa i zjadłem smaczną pomidorówkę. Po prysznicu trochę odżyłem i mogłem z Rowerowym Lublinem śledzić dekorację. Niestety masażyści dosyć szybko się zwinęli, a szkoda, bo masaż na pewno by mi się przydał. To była bardzo fajna impreza, dziękuję organizatorom, którzy po raz kolejny stanęli na wysokości zadania. Była to moja ostatnia dyszka w tym sezonie biegackim. Zostały jeszcze dwa zimowe CityTraile i może Chęć na pięć w wąwozie na rozpoczęcie wiosny :) Na pewno będę chciał wystartować w cyklu Dych do maratonu jesienią. Fajne są to imprezy i dobrze wpływają na moją kondycję psychofizyczną, ale póki co dawka jest idealna i w 2015 nie przebiegnę żadnego maratonu :)
