W sezonie przełajowym, gdy wyścigi z kalendarza PZKol są daleko, albo w dany weekend nie odbywają się w ogóle trzeba szukać innych startów żeby nogi utrzymały rytm. Tym razem padło na Syrenkę CX, którą śledzę już od dawna i w końcu nadarzyła się okazja żeby wziąć w niej udział.
Wyścig stosunkowo blisko, z dobrym dojazdem, w dodatku zapowiada się liczna i niezła obsada. Nie mogę nie skorzystać z możliwości naciągnięcia paru „gwiazd” przełajowych i w sobotę z samego rana melduję się pod Stadionem Narodowym w Warszawie. Jest ze mną Aneta, która będzie robić zdjęcia. Nie zazdroszczę Jej, bo przy -10st. C., to już lepiej się ścigać niż ganiać z aparatem :)
Mimo najcieplejszych rękawic jakie posiadam na rozgrzewce mam problem żeby utrzymać dłonie w ciepłocie i momentami zamarzam. W pozostałe części ciała jest mi ciepło, więc startuję na lekko, spodnie oczywiście bez membrany, koszulka termo i na to cienka koszulka z długim rękawem. Wystarczy.
Po rozgrzewce rozstawianie na starcie. Tutaj mimo próśb przed wyścigiem organizator nie jest dla mnie łaskawy i ustawia mnie w czwartym rzędzie, chociaż po moim rozeznaniu mam wrazenie, że powinienem być najdalej w drugim. Kiepska sprawa, przede mną ze trzydziestu zawodników i zdaję sobie sprawę, że będzie bardzo trudno przebić się do czuba.
Ruszamy! Trochę zostaję, kilkadziesiąt metrów i dojeżdżamy do „ślimaka”. Trasa nie jest na całości otaśmowana i cud, że wszystko idzie w miarę płynnie i bez kolizji. Wyprzedzam rozpędzony po zewnętrznej, ale wymaga to bardzo dużo energii, walczę o każdą pozycję, ale po wyjeździe ze „slimaka” jestem ledwie pod koniec trzeciej dziesiątki open (uwzględniając kilku zawodników VIP, startujących poza konkurencją z rzędu „0”). Konsekwentnie przebijam się do przodu. W sekcji ciasnych zakrętów z drzewami jadę za jednym z zawodników, którego trudno wyprzedzić, mimo, że jest zdecydowanie wolniejszy, ale pod koniec udaje się i na długich prostych mogę znowu odrabiać.
Po sajgonie na pierwszej rundzie wyprzedzanie na kolejnych jest już rzadsze, ale idzie płynniej. Po 30 minutach jazdy dochodzę jednego zawodników z pierwszego rzędu, łatwo wyprzedzam i gonię kolejnych. Niestety, gdy po jednej z przeszkód wskakuję na rower lekko opada mi sztyca. Z czasem wpada coraz głębiej i głębiej. Nie mogę skupić się całkowicie na jeździe, zbyt niska pozycja utrudnia ściganie. Krzyczę do kibiców z prośbą o klucz. Ratuje mnie „Szadur”, który prowadzi transmisję na żywo na Facebooku. Zeskakuję z roweru, podnoszę siodło, Michał natychmiast dobiega i dokręca zacisk. Dzięki! Na transmisji można zobaczyć, że tracę w ten sposób około pół minuty i muszę znowu gonić zawodników, których zdążyłem wcześniej wyprzedzić. Na szczęście po kilku chwilach ich doganiam i znowu odjeżdżam. To jest ostatnia runda, więc nie mam już szansa na dogonienie kolejnych osób i kończę wyścig na piątym miejscu.
Nie wiem czy podium było w zasięgu, przy starcie z drugiej linii pewnie bym walczył. Na czwarte na pewno była szansa, bo mocno zbliżyłem się już do zawodnika przede mną, ale plany pokrzyżował defekt. Tak to bywa, trzeba było sprawdzić tę śrubę przed startem :) Z wyścigu jestem zadowolony, trasa mi nawet leżała, noga kręciła dobrze i udało się nie zamarznąć (łapy na dobre dały znać o sobie tuż po przekroczeniu mety). Dziękuję Anecie i wszystkim kibicom za doping, Michałowi z sprawną pomoc ze sztycą i wszystkim zawodników za rywalizację. Impreza fajna, z chęcią wystartuję w kolejnej edycji, oby tym razem z pierwszego rzędu, chyba zasłużyłem… ;)
