2018 archive

2018.04.22 – Daleszyce – ŚLR

  • 28 kwietnia 2018

Drugi wyścig w sezonie i znowu ŚLR, tym razem edycja w Daleszycach. To jedna z moich ulubionych tras i mój ósmy wyścig tutaj, nigdzie nie startowałem tyle razy.. Tym razem w Daleszycach rozstawiamy dużą bazę, bo to jeden z dni testowych rowerów Specialized. W Daleszycach super pogoda, od dawna nie padało i zapowiada się wyjątkowo sucha trasa.

Nasza ekipa jest liczna, robimy kilka teamowych fotek i na start. Trasa w tym roku zmieniona, skrócona, ale na plus jest to, że jedziemy nie powtarzamy rundy. Do tego start w innym kierunku i inny powrót. Ważne, że jest kultowe Zamczysko (na krótszym dystansie brak, szok!).

Po starcie pilnuję czuba i pierwsze kilometry jadę trzeci open. Jest spoko, Epic robi swoje, trasa sucha, przyjemność z jazdy duża. Z czasem nieco spadam, ale ciągle utrzymuję się w okolicach pierwszej dychy. Idzie mi zaskakująco dobrze, nie ma dynamiki, siły mało, a jednak jakoś jadę. Przed Zamczyskiem widzę za sobą Jacka Sołtysiaka z Bike Boardu. Na maratonach często mijamy się gdzieś na trasie, teraz także wydaje się to kwestią czasu. Gdy dojeżdżamy jednak do podjazdu wpadam w niesamowity rytm. To trudne do opisania, ale jedzie mi się wybornie, lecę jak na skrzydłach. Płynnie pokonuję kolejne kamieniste nierówności. Ze Stravy wychodzi, że jestem prawie pół minuty szybszy na tym odcinku niż rok temu, a to właściwie tylko za sprawą roweru, bo nogi raczej słabsze!

 

Dobrze polatać w fajnej ekipie :) #Metrobikes #Specialized #ILoveCycling #Kielce

Post udostępniony przez Grzegorz Mazur (@grzegorzmazurpl)

Zjazd z Zamczyska poezja, na dole doganiam zawodnika przede mną. Jedziemy. Odliczam kilometry do końca górek, końcówka jest płaska. Trzymam dobre tempo do samego końca i wjeżdżam na metę z czasem 3:21:13 – 8. open i 5. w M3. Miejsce lepsze niż jazda. Ogromnie cieszy mnie, że kolejny raz unikam skurczy i jakichś wielkich kryzysów na trasie, a całość przejechałem w miarę równo. Tutaj akurat skrócenie Mastera jest mi zdecydowanie na rękę :) Teraz inne wyścigi, a 10. czerwca kolejna odsłona ŚLR w Piekoszowie na kolejnej super trasie.

2018.04.08 – Chęciny – ŚLR

  • 11 kwietnia 2018

Sezon 2018 w końcu się rozpoczął. Start na wariackich papierach. Sprzętowo w ostatniej chwili udało się poskładać nową zabawkę – Specialized Epic Expert 2018 w jadowitym krwisto-złotym malowaniu. Barwy? Przypadek, koroniarzem nie jestem ;) Wielkie dzięki dla Adama, który po całym dniu miał jeszcze na to siłę i cierpliwość. Rower czeka jeszcze kilka przeróbek, ale tekst nie o tym :)

Poza sprzętem ostatnie tygodnie i ostatnie dni to czyste wariactwo. W sklepie kocioł, całe dnie na nogach, aż wieczorami zmęczone mięśnie dają znać o sobie. Staram się krótko, ale regularnie wychodzić z rana na rower, żeby cokolwiek pokręcić. Po zwariowanej sobocie (10-23) w sklepie po głowie krążą myśli „jechać czy nie jechać – oto jest pytanie”. Pogoda ma być super, nowy rower jest, trasa zapowiada się wyśmienicie. Decyduję się umrzeć na polu bitwy niż rzucić biały ręcznik jeszcze przed walką. W razie czego alibi mam całkiem dobre ;)

Na maraton blisko, pakuję się z Adamem do Metrowozu, na pace rowery i namiot, nie pokażemy się na podium to przynajmniej polansujemy się na chęcińskim rynku. Na miejscu słońce, ludzie wypakowują rowery, atmosfera gęstnieje, wkrótce karuzela ruszy. W biurze pobieramy pakiety, rozstawiamy czerwony namiot i robimy sesję foto z rowerami. Epic czystszy już nigdy nie będzie, więc te kilka zdjęć mu się należy. Mam lekkie obawy, bo będzie to jego pierwsza jazda. Ja szybko przyzwyczajam się do dobrego, ale jak zareaguje sprzęt rzucony od razu na głęboką wodą tego nie wie nikt.

W sektorze mnóstwo znajomych twarzy, trzeba było czekać kilka miesięcy żeby poczuć znowu tę atmosferę. Z Marcinem i Tomkiem z teamu ustawiamy się w pierwszej linii, co ma zaowocować paroma fajnymi fotkami, przynajmniej tyle…  Chwilę po 10:30 startujemy. Początek po asfalcie ale gdy wyjeżdżamy z centrum i wjeżdżamy na szuterek już kumam o co chodzi z tymi fullami. Po 200m wiem, że nie ma powrotu do sztywnego górala. Zawieszenie pięknie pokonuje nierówności, siedzę jak na kanapie i zastanawiam się dlaczego byłem taki głupi, że dopiero teraz przesiadłem się na Epica. Nieważne. Jedziemy, trzymam się czujnie w czubie, idą pierwsze zaciągi. Tym razem nie napalam się na zabranie się z czołówką za wszelką cenę i jadę swoje. Taki jest pomysł na ten maraton. Jedynie słuszny. To początek sezonu, nogi są zmęczone, nie mogę szarpać, muszę wybadać grunt. Po kilku kilometrach stawka się rozciąga, jadę w drugiej połowie drugiej dychy i taką pozycję brałbym w ciemno.

 

Czuję się zaskakująco dobrze, kilometry upływają, a organizm się trzyma. To wielka pokusa do podkręcenia tempa, ale wiem, że sam na siebie ukręciłbym bata, więc w trybie kierowcy PKSu trzymam równe i ekonomiczne tempo. Trasa jest świetna, sucha i różnorodna. Na sztywnych podjazdach Eagle nie raz ratuje mi tyłek. Zjazdy wszystkie moje, buzia sama się uśmiecha, jest gładko i przyjemnie. Boost i przednia opona 2.3 robią swoje, zjeżdża się jak na „moturze”. Są ze trzy miejsca na trasie, gdzie trzeba ładować z buta, przyjmuję to z pokorą, cudów nie ma, a nawet jeśli są to w obecnej formie i tak nie ma co na nie liczyć. Moje 58kg nie daje dużego zasięgu przy tak intensywnym wysiłku, więc regularnie jem i piję żeby w pewnym momencie nie rozłączyło mi nóg od mózgu (a może na odwrót, zależy…).

Końcowe kilometry trochę się dłużą, walka z trasą trwa do końca, ale jest to mimo wszystko walka przyjemna, bo trasa z górnej półki. Za trasy kocha się ŚLR, a miłość jak wiadomo jest ślepa niestety. Na ostatnim podjeździe kibicuje Waldek, więc podkręcam. Metę osiągam jako 14 na 81 startujących (7 w M3). Wynik stosunkowo dobry, obecna dyspozycja na pewno nie pozwala na więcej. Cieszy mnie bardzo, że obyło się bez skurczów i kryzysów. Na pewno pomógł w tym rower, bo jechało się komfortowo i nie wytłukło mnie tak jak na hardtailu. Może to dlatego na trasie obyło się bez typowego zgonu, a może nie dałem z siebie wszystkiego? Raczej dałem, tak, dałem! :)

Z nadzieją patrzę na kolejne tygodnie. Do nadrobienia jest dużo, ale najważniejsze imprezy sezonu w lipcu i wtedy noga ma kręcić. Póki co zwiększam kilometraż i zaangażowanie, bo 14 miejsce dla mnie nic nie znaczy, a dobrych wyników bez potu i bólu nie będzie, trzymajcie kciuki! :)

2018.01.13 – Koziegłowy – Mistrzostwa Polski CX

  • 22 stycznia 2018

Przełajowe Mistrzostwa Polski 2018 za mną. Nie przygotowywałem się do nich, ale w ostatniej chwili postanowiłem wyrobić licencję i wystartować. Nie nastawiałem się na nic, po prostu odkąd jestem Mastersem zawsze w nich startuję (to już trzeci rok z rzędu) i żal było tę serię przerywać. Chciałem powalczyć na maksa na trasie, która w końcu mi odpowiadała (choć może nie w zmrożonej wersji). Pojechałem tyle na ile było mnie stać, zająłem najlepsze jak dotąd miejsce (15., poprzednio  23. i 20.). Może dało by się urwać jedną albo dwie pozycje, ale tak wyszło, że się nie dało i ze startu jestem umiarkowanie zadowolony. W końcu miałem przyjemność jazdy na MP i bardziej mogłem skupić się na rywalizacji niż na tym żeby się nie przewrócić na śniegu czy lodzie.

Zabrakło niestety siły i dynamiki żeby powalczyć o więcej. Braku treningów się nie oszuka, cudów nie ma. W dodatku miałem notorycznie problemy z wpięciem w pedały, przez co też traciłem po kilkanaście sekund na rundę. Jeśli nie ma się mocy i jest się przeciętnym technicznie to już naprawdę nie można tracić czasu w tak głupi sposób. Przez ostatnie lata bardzo polubiłem przełaje i szkoda, że w tym sezonie nie mogłem regularnie startować, ale o ile nie wynikną jakieś nieoczekiwane okoliczności to do przyszłego sezonu przygotuję się najlepiej jak mogę i regularnie będę pojawiał się na trasach.

Na drugi dzień po MP zaplanowałem start w Maratonie MTB Biały Kruk w Janowie Lubelskim, który w ubiegłym roku wygrałem po solowym odjeździe. Bardzo mi zależało żeby tym razem także dobrze pojechać. Wiadomo w jakim miejscu jest forma, ale wyścigi o tej porze roku bywają nieobliczalne i wcale nie stawiałem się na straconej pozycji. Niestety akcji jaką odwaliłem na Kruku 2018 długo nie zapomnę i pewnie nie tylko ja…

Wyjechałem na rozgrzewkę po trasie i spokojnie jechałem i zapoznawałem się z pierwszymi kilometrami. Zobaczyłem, że czasu jest na tyle dużo, że spokojnie mogę objechać krótszą pętlę, przez co zapoznam się także z końcówką długiego dystansu (pokrywa się dla obu pętli). Gdy kończyłem rundę zobaczyłem jak sunie na mnie kilkadziesiąt osób. Okazało się, że jedzie maraton i to już krótszy dystans (startował 15 minut po dłuższym). Nie było łatwo mi się z tym pogodzić, ale cóż mogłem zrobić.

Udałem się do organizatorów, poinformowałem, że chyba godziny startu mi się pomyliły, zapakowałem szybko rower do auta i udałem się w drogę powrotną. Cholernie słabo :( Dzień był jednak bardzo ładny i mogłem użalać się nad sobą albo znaleźć jakąś fajną miejscówkę i wykorzystać warunki żeby jeszcze trochę pojeździć. Zatrzymałem się w Złotej Wodzie za Łagowem, wyciągnąłem górala i ruszyłem na legendarne Zamczysko, które każdej wiosny znajduje się na trasie Daleszyckiego Maratonu. Tego dnia super mi się kręciło. Zarówno na rozgrzewce przed maratonem jak i na popołudniowej przejażdżce po Górach Świętokrzyskich.

Dawno nie czułem takiej frajdy z jazdy rowerem. Pierwszy raz od 4,5 miesiąca siedziałem na góralu i było wybornie. Uwielbiam MTB, a im dłużej na nim nie jeżdżę tym później większa przyjemność! Niecałe 1,5h zaliczone, przejazd przez Zamczysko i zjazd z niego w kierunku Widełek, a także przeprawa przez rzeczkę i trochę „dziur” w lesie, co akurat trudno nazwać jazdą, a bardziej spacerem. Jakoś uratowałem ten dzień, chociaż ile razy sobie pomyślę o tym maratonie to nie mogę przeboleć tego co zrobiłem. Jednocześnie cieszę się, że się zmobilizowałem do popołudniowej jazdy. I nawet dopełnienie porannego pecha w postaci nienagrania się trasy GPS nie zabierze tych paru fajnych chwil. Nawet gdy odwali się taką akcję jak ja to trzeba robić swoje i myśleć o tym, co będzie, czasu nie cofnę, ale przynajmniej teraz już zawsze dwa razy sprawdzę godzinę startu :D