Wpis ten powinien mieć jeszcze w tytule dopisek „Maraton BEZ blatu, czyli jak przegrać finish 2.0”, ale jako, że przyjąłem inny sposób tytułowania to miał go nie będzie. Może jak kiedyś coś wygram (czyli zapewne nieprędko) to pozwolę sobie na taką ekstrawagancję. Przechodząc do rzeczy to dobry start w Wojniczu wymagał odpuszczenia maratonu w Lublinie, który odbywał się dzień wcześniej. Nie było to zbyt przyjemne rozwiązanie (walczyłbym o podium), ale jedynie słuszne, w przeciwnym razie do Wojnicza jechałbym jako typowy turysta.
Po objeździe przez Tarnów i niesmerfnej przygodzie za Sandomierzem dojeżdżamy do miejsca zawodów, które wita nas niską temperaturą i mżawką. Po sprawnym potwierdzeniu startu w biurze zawodów, leniwie przygotowuję się do startu i wyjeżdżam na rozgrzewkę. Jest tak zimno, że zastanawiam się nad startem w długim rękawie, ale ostatecznie ściągam bluzę i jadę w rękawkach i nogawkach. Wyruszamy punktualnie, od samego początku trzymam się w czubie. Tempo jest spokojne, dzięki temu mogę się dobrze rozgrzać zanim pójdzie ogień. Już po kilkuset metrach zdaję sobie sprawę, że założenie nogawek to nie był dobry pomysł. Peleton się powoli rozpędza, po 10 km zaczynam nieco zostawać, po 12 km jeszcze jestem niedaleko za czołówką, ale z czasem najlepsi znikają mi z pola widzenia. Tasuję się z kilkoma zawodnikami, którzy jadą trochę bez sensu – wychodzą na zmianę próbując zerwać innych z koła, ale nie mają siły utrzymać tempa. Zaczynają się pierwsze podjazdy, gdzie muszę mocno kręcić żeby nie odpaść. Na zjazdach i szerokich odcinkach po płaskim odrabiam jeśli coś wcześniej straciłem i spokojnie łapię się do pociągu. Bardzo parują mi okulary, często mało co widzę, na kamienistej drodze uderzam w jakąś cegłę i chyba tylko jakimś cudem nie łapię snejka. Jeszcze przez kilkanaście minut co chwilę zerkam na tylne koło, zdejmuję też okulary, wychodząc z założenia, że lepiej dostać błotem po oczach niż w końcu przywalić głową w drzewo.
W przeciwieństwie do Przemyśla jest sporo szybkich zjazdów singlami, gdzie na tle konkurentów idzie mi zadziwiająco dobrze. Niestety odkrywam, że nie wskakuje mi blat, więc o ile na technicznych odcinkach w dół jest ok, tak na szybkich zjazdach nie ma mowy o dokręcaniu, przez co wlokę za sobą ogony. Na dosyć długim i stromym podjeździe w lesie wrzucam najwolniejsze przełożenie i wspinam się do góry. Gdy się wypłaszcza chcę wrzucić nieco twardziej, ale mimo oszalałego kręcenie gripshiftem przerzutka ani drgnie. Zatrzymuję się tuż za błotną kałużą, szarpię za wózek, wskoczyło. Tracę jedną pozycję, ale doganiam. Sytuacja powtarza się kilkukrotnie i dwa razy podobna interwencja jest niezbędna. W jednym przypadku nawet ta awaria tylnej przerzutki mi pomaga, gdyż zamiast się zatrzymywać wrzucam środkową tarczę, wstaję na pedały, kilka obrotów na twardo i chłopaki za mną zsuwają się z koła. Jest moc :D Są też niestety kolejne szybkie zjazdy, gdzie mielę ile wlezie na środkowej tarczy (duża wskakuje może ze dwa, trzy razy na całym wyścigu). Nie pomaga to zgubić rywali, nie mówiąc już o gonieniu tych przede mną. Jedyna szansa to atakować pod górę, więc na podjazdach kilka razy mocno staję na pedały.
Przed rozjazdem Mega/Giga dochodzimy kilkuosobową grupkę, trochę się to rwie i po rozjeździe mam ponad 100 metrów przewagi nad następnymi kolarzami. Jadę ostro, wiedząc, że meta już niedaleko, mijam ludzi z Hobby; doskakuje do mnie Wojtek Szustak, który sporą część trasy jechał w okolicach mojej grupki i tak jedziemy do mety. Widzę, że jest słabszy i kombinuję jak rozegrać finish. Jesteśmy już na uliczkach Wojnicza – ostatni kilometr pamiętam z rozgrzewki i na 500m przed metą decyduję się na atak. Zrywam Wojtka z koła, ale 300m przed metą nie wyrabiam się w zakręcie i z powrotem jedziemy we dwójkę. Na końcówce szachy, 100m przed kreską konkurent atakuje, ja młynkuję ile sił, ale ostatecznie przegrywam o pół długości roweru. Jakbym zaatakował dopiero na zakręcie, w którym się nie zmieściłem, to może udałoby się urwać jeszcze jedną pozycję a tak z czasem 2:17:02 skończyłem na 17 miejscu open i 12 w kategorii. Szału niestety nie ma, a szkoda, bo znowu była szansa żeby wylądować gdzieś tuż za czołową 10 open.
Wrażenia po maratonie mam nieco mieszane. Przez problemy ze sprzętem nie wyglądało to do końca tak jak powinno, pozostaje usunąć usterki i walczyć na następnym wyścigu. Co do organizacji maratonu to tym razem zdecydowanie zasługuje ona na pochwałę. Trasa była ciekawsza niż w Przemyślu i dobrze oznaczona. Z bufetów podczas wyścigu nie korzystałem, ale widziałem, że izotoniki były, więc z pragnienia raczej nie dało się umrzeć. Posiłek na mecie także „eleganski” – banany, pomarańcze i smaczne wafle – tak powinno być za każdym razem. No i ta ogromna porcja przepysznych pierogów – niebo w gębie :) Nie było już na szczęście problemów z wynikami, które dosyć szybko zostały wywieszone. Żenujące jest natomiast, że najlepsi zawodnicy „w nagrodę” znowu musieli czekać bardzo długo na dekorację, podczas, gdy pozostali byli już w drodze do domu. Dziwi mnie, że kolejny raz powtarza się taka sytuacja, mam nadzieję, że organizatorzy w końcu wyciągną wnioski i znacznie przyspieszą ten element imprezy. Następną edycję Cyklokarpat w Kluszkowcach odpuszczam, bo pokrywa się z legendarnymi Nowinami w ŚLR, które chcę w końcu zaliczyć. Powracam w Strzyżowie, gdzie trasa podobno także jest świetna, a ja nabrałem apetytu na jeszcze lepszy wynik. Mocy przybywaj!
Maraton w Sandomierzu to kolejny w tym sezonie wyścig, którego start/meta umiejscowione były w centrum urokliwego miasteczka. Bardzo lubię takie lokalizacje, a gdy jeszcze sprzyja im piękna, słoneczna pogoda to możemy mówić o klimacie prawdziwego kolarskiego święta, którego atmosfera udziela się nie tylko kolarzom, ale także mieszkańcom i turystom. Dodatkowo miłym akcentem była wspólna fotka z sakwiarską ekipą Rowerowego Lublina, która wybrała się na trzydniową wyprawę śladami Ojca Mateusza ;)
Na Cyklokarpaty w Przemyślu jechałem z dużymi nadziejami. Mimo, że nie brałem nigdy udziału w tym cyklu, to przed sezonem, kierując się wieloma bardzo pozytywnymi opiniami, dotyczącymi dobrej organizacji i atmosfery na świetnych trasach, w ciemno zaplanowałem walkę w generalce. Po Daleszycach zdecydowałem, że na Cyklokarpatach będę się ścigał na dystansie Mega, który w Przemyślu zapowiadał się niestety wyjątkowo krótko.
