2020.11.14 – Hucisko – CX

Kolejny przystanek w przełajowym terminarzu tego sezonu to Hucisko – Mistrzostwa Śląska LZS. Podczas pierwszego startu tutaj urwałem przerzutkę, w ubiegłym roku z kolei zwyciężyłem. Wyścig, który raczej lubię, bo jest w fajnym miejscu, ale samej trasy nie darzę jakimś wielkim uwielbieniem.

Jadę z Anetą i Piotrkiem, czyli wesoły autobus. Trening na trasie i o dziwo nawet zaczyna mi ona leżeć. Minimalnie zmieniona jeśli chodzi o agrafki na początku, do tego pod koniec rundy nie ma przeszkody. Jest jakoś równiej i płynniej, naprawdę mi się podoba :)

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Piotr Sikora (@piotr_rudy_sikora)

Po zapoznaniu z rundą rozgrzewamy się daleko od trasy, czas zlatuje szybko i już stoimy na starcie. Frekwencja nie jest wysoka, wyścig nie jest zaliczany do Challange’u PZKol, w dodatku jest to jedyne ściganie w ten weekend, przez co wielu zawodników pewnie odpuściło. Tym razem startuję dobrze, szybko wpinam się w pedały i na agrafki wjeżdżam czwarty za Michałem, Filipem i Jankiem. W połowie okrążenia przechodzę na drugie miejsce i mam niedaleko przed sobą Michała. Filip jedzie mi na kole.

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Grzegorz Mazur (@grzegorzmazurpl)

Od trzeciej rundy nie ma już co opisywać. Ja coraz bardziej tracę do lidera, z kolei mam już bezpieczną przewagę nad trzecim. Jedyną motywacją jest chęć dojścia jak największej liczby kategorii, która startowała minutę przed nami. Na przedostatniej rundzie przechodzę Pawła Wiendlochę i przed sobą mam już tylko  Pawła Lemparta i Maksa Bieniasza. No i oczywiście Michała Pateraka z mojej kategorii. Na metę wjeżdżam drugi w kategorii Amator. Jechało się całkiem dobrze jak na obecną dyspozycję, więc trzeba być zadowolonym.

W tym sezonie póki co udaje się uniknąć typowo przełajowych warunków, z wyścigu na wyścig jest nawet coraz czyściej. O ile po Suszcu zebrało się trochę błota pod ramą, tak w Katowicach i Koziegłowach wystarczyło przetrzeć rower z kurzu, którego też praktycznie nie było. Podobnie jest w Hucisku – rower idealnie czysty. Pakujemy sprzęty do auta, szybka dekoracja, po niej wcinamy gorącą zupę od organizatorów oraz naleśniki od Anety i w drogę do Kielc. Kolejny wyścig staje się już tylko wspomnieniem :)

2020.11.11 – Koziegłowy – PP CX

Czy może być lepsze miejsce na trzysetny wyścig w życiu niż ulubiona przełajowa trasa w Koziegłowach? Uwzględniając kilka duathlonów i biegów to od 2008 roku właśnie taka liczba pokazała się na liczniku :) Głównie maratony MTB, ale także wyścigi XCO, etapówki MTB, ultramaratony oraz kilka wyścigów szosowych. No i oczywiście przełaje, w które wciągnąłem się w sezonie 2015/2016.

Żaden ze mnie kolarz przełajowy, zawsze myślałem, że jestem długodystansowcem (na początku to głównie na ultra stawiałem). W dodatku straszliwie nie lubię zimna. Jeśli dodamy do tego mizerną technikę i to, że nie lubię jeździć w kółko to zupełnie nie wiem co ja robię w przełajach. A jednak darzę je ogromnym sentymentem i cały rok tęsknię za atmosferą CX. Na pewno nie bez znaczenia jest też to, że uwielbiam rywalizację, a dzięki przełajom nie muszę się z nią rozstawać na sezon zimowy ani zamieniać roweru na starty w biegach. Nie wyobrażam sobie już sezonu bez Cyclocrossu i bardzo cieszę się, że ten malutki jubileusz wypadł właśnie jesienią.

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Grzegorz Mazur (@grzegorzmazurpl)

W ubiegłym roku zaliczyłem w Koziegłowych jedne z najlepszych, o ile nie najlepsze zawody w sezonie – to był wyścig z historią, pełen walki, z której wyszedłem zwycięsko. Tym razem nie spodziewałem się zwycięstwa, ale zależało mi żeby w takim starcie wskoczyć na podium. Ustawienie na starcie z pierwszej linii. Gwizdek i jedziemy. A właściwie rywale, ja szukam wpięcia. Gdy się udaje ruszam tak agresywnie, że wypina mi się but z drugiego pedału. Rewelacja, od razu ładnych kilka metrów straty na starcie. Gonię, długa prosta asfaltowa, skręt w lewo na szutrówkę, przebijam się i na rundę wjeżdżam pod koniec dziesiątki. Przed odcinkiem z muldami i schodami jestem już siódmy. Obroty są ostre, ale nie mam wyjścia, muszę walczyć.

Na drugiej rundzie jadę już czwarty, za mną załapuje się Filip Owczarek, który w Katowicach cały wyścig siedział mi na plecach i na końcu mnie objechał. Tym razem taka sytuacja nie może już mieć miejsca. Chociażby dlatego, że dzisiaj oglądanie się na niego nic mi nie da, muszę gonić podium, które jest dosyć daleko. Po połowie wyścigu dzięki mocnemu tempu odczepiam Filipa i zaczynam zbliżać się do Przemysława Kuświka. Nie znam tego zawodnika, ale on zaraz pozna mnie ;) W połowie przedostatniej rundy dochodzę go, a na początku ostatniego okrążenia przypuszczam atak dzięki któremu zyskuję kilka sekund.

Do końca kontroluję przewagę i widzę, że przeciwnik nie jest w stanie odpowiedzieć. Na kresce jestem trzeci. Przede mną na metę  wjeżdżają Michał Paterak i Daniel Smolarz, czyli kolejność identyczna jak w Suszcu. Michał zdecydowanie poza zasięgiem, ale do Daniela z każdym kółkiem się zbliżałem i myślę, że gdyby nie kiepski start to walczylibyśmy o drugie miejsce. Podsumowując: całkiem udany jubileusz, chociaż pod nogą nie ma tyle mocy co rok temu. Dziękuję Anecie za wspólny wyjazd, turbo doping i zdjęcia :) Czwartą setę otwieramy w Hucisku!

2020.10.25 – Katowice – PP CX

Drugi wyścig przełajowego Pucharu Polski odbywa się w Katowicach. Jadę na niego z Anetą. Startowałem tam w 2016 roku,  trasa wąska, nie przypadła mi do gustu. Tym razem runda zmieniona, dołożony bardzo długi fragment do przebiegnięcia po piachu plus kilka innych zmian i choć dalej daleko od ideału to już sporo lepiej. Mimo malowniczego położenia nad jeziorem jest dosyć ciepło. Trasa lekko wilgotna, błota trochę więcej niż dzień wcześniej, ale ciągle daleko od belgijskich warunków, i dobrze!

Po przepale dzień wcześniej w Suszcu zamierzam znowu walczyć o podium, ale morale nie jest najlepsze, zwyczajnie na tej trasie mi się po prostu nie chce. Oczywiście wszystko zmienia się z momentem startu. Tym razem jadę z drugiej linii, ale ruszam dobrze, rozbiegówka długa i szybka (lekko w dół). Przebijam się do przodu i w las wjeżdżam na czwartej pozycji. Przede mną Michał Paterak, Paweł Wojczal i Filip Owczarek. Za podbiegiem przeskakuję przed Filipa i biegnę trzeci. Minutę po odcinku plażowym wyprzedzam Pawła, który ma gumę. Przede mną tylko Michał, na plecach mam Filipa.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Grzegorz Mazur (@grzegorzmazurpl)

Praktycznie cały wyścig sytuacja wygląda podobnie. Jedziemy ze sporą stratą do lidera, ja ciągle na zmianie dyktuję swoje tempo a Filip jak przyspawany. Pod koniec plaży na większości rund próbuję przyspieszać i zgubić kompana, ale trzyma się mocno. Gdy Filip próbuje wyjść przed singlami na prowadzenie za każdym razem zdecydowanie odpowiadam i nie pozwalam mu na to. Jestem niestety za słaby żeby mocno i zdecydowanie zaatakować i go zgubić. Regularnie na drugim, odcinku piaszczystym (ten w większości do przejechania) popełniam małe techniczne błędy, przez co nawet minimalna przewaga co chwilę topnieje.

Na ostatniej rundzie to właśnie ten piaszczysty odcinek okazuje się kluczowy. Popełniam tam minimalny błąd i muszę zeskoczyć z roweru i w tym momencie Filip mnie wyprzedza i zyskuje 4-5 sekund. Do mety jest stamtąd blisko, w dodatku po kostce i asfalcie, więc mimo walki do końca nie mam szans odrobić straty i znowu kończę trzeci. Mimo błędu w końcówce pojechałem całkiem dobry wyścig, ciągle musiałem trzymać mocne tempo dzięki czemu uniknąłem jakichś przestojów i ślimaczenia się tak jak gdyby to mogło mieć miejsce gdybym jechał sam. Dzięki Filip za rywalizację! No i podziękowania dla Anety, która z aparatem towarzyszyła mi na wyścigu i jak zwykle najgłośniej kibicowała :)

2020.10.24 – Suszec – PP CX

Rozpoczął się sezon przełajowy, więc jest dobra okazja do wznowienia blogowania. Sezon zapewne nie potrwa długo, więc jeśli ktoś chce się pościgać to nie ma na co czekać. W ogóle możliwe, że pierwszy weekend z Pucharem Polski CX okaże się zarówno ostatnim, tym bardziej cieszę się, że mogłem się pościgać. Wyszło nadspodziewanie dobrze co  mnie trochę zaskoczyło, gdyż obawiałem się, że forma, którą zacząłem łapać w drugiej części letniego sezonu przeminęła z wiatrem, tzn. z deszczem ;) Na szczęście jeszcze „potrafię coś tam coś tam”…

Do Suszca jadę z Piotrkiem, który w tym roku zajarał się przełajem na potęgę i jedzie zebrać pierwszy w życiu oklep na kolarzówce z barankiem i terenowymi oponami. Właściwie to szytki, świeżo śmierdzące klejem, zupełnie jak te w moim rowerze, gdyż klejenie obu kompletów standardowo odbyło się na ostatnią chwilę. No ale jak zwykle zdążyliśmy. Po dojechaniu do Suszca formalności idą gładko, na szczęście w biurze nikt z braku szmaty nie robi problemu. Zapoznanie z trasą przebiega pomyślnie, runda niepozorna, ale jedna z najfajniejszych jakie jechałem. Szeroko, szybko, dosyć płynnie. Warun też taki jak lubię – czyli dosyć czysto, lekko grząsko, ciepło. Rower brudzi się po przełajowemu na lekko zrytej od jazdy trasie, ale wszystko jeszcze kulturalnie.

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

#cyclocross #metrobikespl #specializedcrux #suszec Pełne video: https://youtu.be/VKrHSKb6pa8 @grzegorzmazurpl dzieki za wyciagniecie na pierwsze CX!

Post udostępniony przez Piotr Sikora (@piotr_rudy_sikora)

Po kilku zapoznawczych rundach myjemy rowery i dalsza część rozgrzewki na asfalcie. Ustawianie w sektorach według kolejności zapisów. Tutaj u mnie było podobnie jak z klejeniem szytek, czyli raczej na ostatnią chwilę, więc wyczytują mnie późno, ale fartem jeszcze załapuję się na drugą linię. Staję za Piotrkiem, ale po chwili zamieniamy się miejscami co nie unika czujnemu oku sędzi. Krótkie wyjaśnienie i nie ma lipy, startuję z pierwszego rzędu. Równie dobrze mogliśmy się jednak nie zamieniać, bo nie trafiam z wpięciem i tracę kilka sekund na starcie. Tak to jest jak się jeździ tylko na szosie i nie przećwiczyło się kilku przełajowych „stałych fragmentów gry” (jakby to Darek Szpakowski powiedział). Tuż po starcie muszę gonić, ale prosta asfaltowa jest całkiem długa i na trawę wpadam niedaleko za czubem. Niestety w pierwszych zakrętach jestem skutecznie blokowany przez jakiegoś trzepa. W końcu kategoria „Amator”, więc tak to bywa.

 

Przy pierwszej możliwej chwili, gdy można się sensownie rozpędzić przechodzę tego kolegę i gonię czołówkę. Właściwie to czołówka (pierwsze dwa miejsca) pojechała, ale Paweł Wojczal i Filip Owczarek są w zasięgu, Filipa dochodzę szybko, Pawła chyba na drugim kółku i tak ponad jedną rundę jedziemy razem. Czuję, że jestem mocniejszy, więc kręcę mocno i w końcu Paweł zaczyna lekko zostawać. W drugiej połowie wyścigu podium jest już bezpieczne, ale dwa pierwsze miejsca poza zasięgiem. Na ostatniej rundzie widzę przed sobą Piotrka, któremu na podbiegu zakładam dubla :) Widać, że mój sparingpartner z letnich treningów o 5:55 jest bardzo styrany, ale jeszcze bardziej szczęśliwy. Jeden kielecki przełajowiec więcej – punkt dla mnie :D

Pierwszy wyścig w sezonie przełajowym kończę na trzeciej pozycji w kategorii „Amator”. Jestem zadowolony, co rzadko zdarza się po wyścigu, nawet zwycięskim ;) Na podium jako jedyny oczywiście bez szmaty na pysku, no cóż, ktoś musi być normalny, poza tym skoro już jest uśmiech to zmarnować się nie może ;)