Tag: GP Puław

Na sierpniową edycję GP Puław miałem bardzo prosty cel: kolejne podium w tym sezonie. Dodatkowym smaczkiem dla mnie był powrót Grześka Jazurka do ścigania. Trwa mój najlepszy sezon, Grzesiek dopiero niedawno zaczął trenować, więc szanse wydawały się dosyć wyrównane, bo z tego co pamiętam nigdy nie trzeba było mu wiele, żeby zbudować przyzwoitą formę. Obaj w pamięci mieliśmy także jego słowa, że jeśli go kiedyś objadę na wyścigu to będzie to znak, żeby zakończył ściganie, sprzedał rowery i tego typu historie ;)

Rozgrzewka i zapoznanie z trasą w postaci czterech okrążeń to slalom między szkłami, które organizatorom udało się względnie uprzątnąć przed startem naszego wyścigu. Duże brawa dla nich za ten trud, bo trochę się musieli nazamiatać. Start przez problemy techniczne Michała opóźnia się kilka minut, ale w końcu ustawiam się z Grzegorzem ramię w ramię, pełna gotowość, żeby nie dać się zaskoczyć sędziom i ruszamy. Tym razem nie wychodzę zbyt dobrze „z bloków”, ale mocno naciskam na pedały i zaczynam czym prędzej odrabiać. Przeciskam się między zawodnikami, ryzykownie mijam Brania, później szybko przemykam obok Grześka i jeszcze przed połową okrążenia doganiam prowadzących Tomka Siewierskiego i Kamila Grendę. Próbuję się trochę powieźć u nich na kole, ale są zbyt mocni i szybko odjeżdżają.

Na drugim kółku wyprzedza mnie Michał Janiszek oraz Filip i Branio, jadę trzeci w Elicie i staram się wyrobić bezpieczną przewagę nad Grześkiem i Bartkiem Brodą. Od trzeciego okrążenia przy zjeździe ze stadionu już ich nie widzę za sobą, wiec kontroluję sytuację jadąc samotnie kolejne kółka. Wjeżdżając na ostatnie okrążenie widzę Brania, którego doganiam i wyprzedzam w drugiej połowie rundy. Końcówkę jedziemy razem, Branio wychodzi przede mnie i pierwszy wjeżdża na stadion, co jest z jego strony bardzo dobrym ruchem, gdyż ostatnia prosta jest za krótka żeby z nim powalczyć na finishu. Ostatecznie zajmuję 7. miejsce Open i znowu 3. w  kategorii. Gdy wyruszam na rozjazd z góry widzę finishującego Jazurczasa. Nie spodziewałem się, że z jego formą jest aż tak tragicznie. Trenuj Kolego, objechanie Ciebie w takiej dyspozycji zbyt wielkiej radości mi nie przyniosło ;)

To był ważny dla mnie wyścig, po niepowodzeniach na ostatnich maratonach okazało się, że jeszcze coś pod nogą zostało, bo jechało mi się całkiem dobrze. Zresztą podobnie jest za każdym razem podczas tegorocznych startów w puławskim lasku. I pomyśleć, że jeszcze na początku ubiegłego sezonu wręcz nie znosiłem XC, a teraz na półce ląduje kolejna plastikowa pamiątka z tego typu zawodów ;) To mi się podoba, o to chodzi!

Po maratonowych bojach przyszedł czas na kolejny puławski Czempionat :) Do wyścigu podszedłem bardzo zmotywowany i skoncentrowany, bo wiedziałem, że jest duża szansa na wywalczenie podium. Puławy przywitały nas mżawką, spokojnie się przebrałem i jako jeden z pierwszych wyjechałem na rozgrzewkę i dokładne zapoznanie z trasą. Tym razem była ona bardzo szybka z jednym piaszczystym podbiegiem, a jakże! ;) Oprócz końcówki dało się go wjechać prawie w całości, wystarczył dobry rozpęd i błyskawiczna redukcja w połowie. Po trzech kółkach trasę miałem już całkiem dobrze opanowaną i mogłem spokojnie rozgrzewać się na stadionie, który pomimo braku kilku czołowych zawodników z LKKG i Erkado wcale nie świecił pustkami, można wręcz powiedzieć, że frekwencja była naprawdę wysoka.

Tym razem czekało nas 7 pętli po 2,8km. Ustawiłem się na dobrej pozycji, bardzo skupiony żeby szybko wpiąć się w bloki i w czołówce wjechać w las. Start tym razem bez zaskoczenia, odliczanie i ruszamy. Wpinam się szybko, pierwszy podjazd i do lasu wjeżdżam piąty. Jest super, trzymam się za chłopakami i szybko przeskakuję za Kamila Różalskiego na drugą pozycję. Czuję się bardzo dobrze, utrzymuję mu koło i tak przejeżdżamy pierwsze kółko. Na drugiej pętli wychodzę na prowadzenie i to ja ciągnę grupę. Szok! Mimo to, staram się nie spalać, po kilku minutach przepuszczam przed siebie Michała Janiszka i jadę dalej w czubie. Od trzeciego kółka jedzie nas już „tylko” 7, w tym w sumie 4 osoby z mojej kategorii. Po podbiegu robi się małe zamieszanie, atakuje Filip Owczarek, ale gonię za nim i spokojnie go dochodzimy. Jadę bardzo mądrze, kiedy trzeba wiozę się na kole, a przed strategicznym podbiegiem staram się wychodzić na czoło, bo widzę, że chyba wjeżdżam najdalej, więc nie chcę utknąć w połowie za kimś wolniejszym. Ta taktyka się opłaca, bo za każdym razem jestem tam na dobrej pozycji. Oczywiście bieganie daje w kość, mimo, że odcinek jest bardzo krótki, ale przed nawrotem i zjazdem trzeba mocno walczyć o pozycję.

Cały czas obserwuję Bartka Brodę oraz początek grupy, żeby być gotowym w razie odjazdu. Ale grupa jest wyjątkowo wyrównana i nikt nie jest w stanie wypracować większej przewagi. Dwa kółka przed końcem trochę przyspieszamy, jest mocno, ale się trzymam, a wręcz jestem w szoku, bo ciągle czuję się świetnie. Wjeżdżamy na ostatnie kółko, odpada Bartek i już wiem, że będę na podium. Obserwuję chłopaków i widzę, że jest cień szansy na nawiązanie walki na końcówce. Filip z Michałem trochę odjeżdżają, ale za to ja uciekam Przemkowi i Kamilowi, cisnę ile jest pod nogą, bo okazja żeby ich objechać nie zdarza się codziennie. Niestety, jeden z zakrętów zauważam w ostatniej chwili, dochodzi do mnie Kamil i momentalnie odjeżdża. Stratę do Filipa i Michała ma dużą, ale jestem przekonany, że ich łyknie i nie mając sił odpuszczam pogoń. Przemek jednak też mnie wyprzedza, ale Robertowi się nie daję i po 46 minutach wjeżdżam 5. Open i 3. w kat., tracąc do zwycięzców zaledwie kilkanaście sekund. To kolejny wyścig, który pojechałem bardzo mądrze, i w którym czuć było, że „jest pod nogą”. Kolejne podium w tym sezonie zaliczone, jest też awans na 5. miejsce w generalce GP. To był jeden z tych wyścigów, po których mogę być z siebie bardzo zadowolony, nie tylko ze względu na miejsce, ale także ze względu na bardzo dobrą jazdę. No i chyba pierwszy raz w życiu jechałem w trakcie wyścigu na prowadzeniu, jaram się tym jak dziecko i chcę więcej! :D