Maraton w Masłowie nie zapowiadał się obiecująco. Najpierw BBT Tour, później tydzień łażenia po górach, który jeszcze dobił nogę i w efekcie jedna wielka niewiadoma jeśli chodzi o formę. Jak zwykle jechałem jednak w bojowym nastawieniu, chociaż nawet prognozy nie były zbyt zachęcające i miało być pełno błota. Plus taki, że przynajmniej podczas samego wyścigu powinno już nie padać.
Do Masłowa zajeżdżamy 75 minut przed startem, czyli trochę w ostatniej chwili jak dla mnie (tzn. w ostatniej, kiedy jeszcze można w miarę spokojnie się przygotować). Jest pochmurno i ekstremalnie zimno, nie znoszę takiej pogody i jak sobie pomyślę, że mam jechać ponad 4 godziny w takich warunkach to temperatura odczuwalna spada jeszcze kilka stopni w dół. Nie przyjechałem tutaj jednak na wakacje a na wyścig, więc robię krótką, ale solidną rozgrzewkę i odwlekam do maksimum czas wejścia do sektora
Tuż przed startem zdejmuję bluzę, odliczanie i ruszamy. Pierwsze kilometry to jazda w sporej grupie i umiarkowane tempo. Jadę uważnie, schowany w grupie. Gdy dojeżdżamy do pierwszego podjazdu lekko przesuwam się do przodu. Mocne tempo dyktuje Marcin Jabłoński i zaczyna zyskiwać przewagę. Ja jadę w grupie z Pawłem Bukalskim i Rafałem Rymarczykiem. Na szczycie mamy sporą stratę do Marcina, ale sami też odjechaliśmy od reszty grupy. Jest dobrze, trzymam się z chłopakami, chociaż na trasie jest niezła trzęsawka, za czym nie przepadam. Oj, przydałby się Epic :D
Na zjazdach nieco zostaję, nie czuję się pewnie, zwłaszcza na początku. Kilka razy ledwo mieszczę się w zakrętach. Na szczęście noga super kręci pod górę, gdzie odrabiam i zawsze dochodzę do koła. Trasa ma sporo odcinków asfaltowych, nie jest to zbyt fajne na wyścigu MTB, ale przynajmniej można trochę odpocząć. No i sporo z tych odcinków to jednak podjazdy, co się chwali. Zdecydowaną większość dystansu przejeżdżam za rywalami. Nie czuję się dużo wolniejszy, ale dojście ich po zjazdach wymaga sporo energii. Jestem pozytywnie zaskoczony, że tak dobrze się czuję i zaczynam się zastanawiać czy nie jadę za mocno i jak długo jeszcze będę w stanie dotrzymywać kroku czołówce. Dwa razy po długich zjazdach tracę już kilkaset metrów, ale i taką stratę udaje mi się odrobić, co bardzo mnie podbudowuje.
Po około 40km Paweł Bukalski zaczyna się oddalać. Rafał nie goni, ja tym bardziej nie czuję się na siłach, podejrzewając, że podkręcenie tempa w dłuższym rozrachunku nie będzie dla mnie dobre. Zaczyna kropić, robi się coraz zimniej, a nawierzchnia staje się coraz bardziej śliska i błotnista. O dziwo całkiem nieźle panuję w takich warunkach nad rowerem i błoto nie robi na mnie wrażenia. Podjazdy są także dużo mniej przerażające niż „na papierze”. W tych warunkach wyprzedzamy Marcina, który stoi z boku i zmienia dętkę. Pech, zwycięstwo miał już w kieszeni.
Rafał odjeżdża jakieś 12-13 km przed metą, teraz muszę radzić sobie sam. Kilkanaście minut później wyprzedza mnie Marcin, który wprost przefruwa obok mnie, jest piekielnie szybki. Deszcz pada już na dobre. Moja koszulka z długim rękawem przesiąka doszczętnie i niemiłosiernie mnie oziębia. Rękawiczki z odkrytymi palcami też nie były zbyt dobrym pomysłem. Wyjeżdżamy na asfaltowy podjazd, jest długi. Jednocześnie chcę przyspieszyć, gonić i się rozgrzać, z drugiej, wiem, że nie można szarżować i jeszcze sporo drogi przede mną. Jadę więc mocno, ale z rezerwą. Jestem jednak już bardzo głodny, zaczynam wyprzedzać zawodników z krótszego dystansu, ale nie ma możliwości chwycić od nich coś do jedzenia. Wjeżdżam w las, po chwili objawia się bufet, w końcu! Tym razem muszę się zatrzymać. „Banany, ciastka, dużo jestem głodny!”. Obsługa bufetu do kieszeni pakuje mi banany, i pakuje we mnie przepyszne wafelki. Dużo wafelków! Tego mi było trzeba, dzięki!
Po szybkim postoju ruszam na ostatni odcinek trasy. Do mety pozostaje około 8km. Cisnę! Już od dobrych kilku kilometrów przyświeca mi hasło „Zesraj się, a nie daj się”, jadę w top 4, pierwszy w elicie i nie zamierzam odpuścić. Adrenalina robi swoje, bo normalnie w takich warunkach już dawno bym zamarznął. 60kg masy przy wzroście 180 to nie są parametry sprzyjające jeździe w zimnie. W pewnym momencie ponownie dostrzegam Marcina, tym razem skuwającego łańcuch. W takim zimnie i po tak rewelacyjnej jeździe. Dramat! Teraz jestem już w Top 3 open. Taka sytuacja nie trwa jednak długo, bo jakieś 4km przed metą wyprzedza mnie Bartek Męziński. Nie jestem w stanie utrzymać mu koła i podium open (a także jak się później okazuje – zwycięstwo w elicie) się oddala.
Na metę wpadam totalnie przemoczony i przemarznięty. 3:59:20, jestem 4. open i 2. w elicie. Od razu biegnę do bufetu i na salę, gdzie jest trochę cieplej. Cały się trzęsę, zjadam dwie porcje makaronu i mnóstwo ciastek, ale to nie pomaga. Chłopaki mówią, że wyglądam nieciekawie. Szymek chce mnie zabrać do auta żebym tam się ogrzał, ale jakiś dobry człowiek przynosi mi koc i ciepłą herbatę, postanawiam więc nie brudzić fury i posiedzieć spokojnie na sali. Po około 30 minutach przestaję dygotać, a po godzinie jest już w miarę ok. Idę do auta, gdzie w międzyczasie zjawił się Michał i przebieram się w ciepłe ciuchy. Później już tylko dekoracja, mycie roweru i można wracać.
To był udany maraton. Oczywiście nie mogło być idealnie i mam lekki niedosyt, że zamiast 3. open i 1. w elicie dojechałem o jedną pozycję niżej, ale cóż, tym razem nie zasłużyłem i naprawdę powinienem się cieszyć z tego, co jest. Jestem zadowolony, że udało się uniknąć kryzysów i skurczów, które w tym sezonie mocno mi dokuczały. Super, że potrafiłem utrzymać przez cały wyścig wysokie tempo. Kolejny raz potwierdziło się, że te 3-4 tygodnie po ultramaratonie przełamuję zamułę i forma idzie znacząco w górę.
Teraz przede mną wyścig XC, a za dwa tygodnie finał ŚLR w Chęcinach. Mimo, że obecny okres to przede wszystkim roztrenowanie przed przełajami to liczę na to, że noga będzie dobra i znowu będę w stanie jechać z czołówką. Przyjemność z jazdy jest wtedy nieporównywalnie większa :)
Maraton w Daleszycach już piąty rok z rzędu (a szósty w ogóle) rozpoczyna mój sezon zabawy w ściganie. Dzięki bezkompromisowej postawie Organizatorów trasa zawsze wydaje się bardziej wyżyłowana niż to możliwe na świętokrzyskich pagórkach. Ogromne dzięki za to, że nie idziecie z nurtem polskiego „MTB” i nie ułatwiacie kolarzom jazdy, wysyłając ich na asfaltowe i szutrowe drogi, a zamiast tego przyświeca Wam hasło „Im ciężej tym przyjemniej”. Między innymi dlatego zawsze do Was wracam. Poniżej prezentuję moje wrażenia z czterogodzinnej walki, która rozpoczyna przygodę pt. „Sezon 2016” :)
elacja wkrótce :)
Maraton w Nowinach to wyścig, na który czeka się cały rok. Trasa otoczona legendą, uznawana zgodnie przez większość zawodników za najtrudniejszą z cyklu ŚLR. W ubiegłym roku startowałem tutaj po raz pierwszy i zaliczyłem jeden z najlepszych startów w sezonie i w ogóle jeden z najlepszych maratonów w życiu. Tym razem miałem sporą chęć na powtórkę. Trasa została wydłużona, a płaskie odcinki zredukowane do minimum, szykowało się prawdziwe MTB. Do Nowin wyruszyliśmy w uszczuplonym składzie. Śniadanie przedstartowe zjadłem dopiero na miejscu, przebrałem się i wyruszyłem na rozgrzewkę, objechać końcówkę trasy, która zresztą była identyczna z tą sprzed roku.
