Tag: ŚLR

Wyścig w Sandomierzu był moim trzecim startem w tym roku i zdecydowanie zaliczam go do udanych, a zdarza mi się to rzadko. Oczywiście przed maratonem nie obyło się bez spalary, która dotyczyła załatwienia transportu, roweru, zgubionych rękawiczek, braku treningów i świadomości kiepskiej formy. Do tego wszystkiego w Sandomierzu okazało się, że zapomniałem portfela i nie działa mi licznik. Na szczęście udało się jakoś wszystko pozałatatwiać, chociaż jak się zaraz okaże z licznikiem był jednak pewien problem.

Na wyścig pojechałem z Tomkiem i Arturem. Wystartowaliśmy punktualnie o 7 z Konopnicy, na głośnikach koncertówka Guns N’ Roses, na liczniku momentami ponad 150 km/h, więc podróż całkiem sympatyczna. Kilka minut po 8 byliśmy już na miejscu, przebranie, śniadanie jak w Daleszycach wsunięte o 9:30, naprawa licznika, odbiór chipa i ponad pół godziny przed startem wyruszyłem na rozgrzewkę. Dużo znajomych twarzy, chłopaki z MayDaya, Dorota z Team PKO BP (gratulacje pierwszego miejsca wśród kobiet na Fan), Ifson oraz Puławiacy z Arkiem i jego nową maszyną na czele.

A teraz już pora na opis samego wyścigu. Do sektora wjeżdżam kilka minut przed startem i ustawiam się obok Pawła. Pokazuję mu swoje oponki, które wydają mi się za twarde, napompowane grubo powyżej 4 atmosfer, chcę szybko spuścić trochę powietrza. Paweł odradza taką operację tuż przed samym startem, więc szybko z tego rezygnuję i ruszamy z rynku. Z publiczności słyszę okrzyk „jedziesz Kermit!”. Miło. Wyjazd w dół po bruku, za chwilę ostry zakręt w prawo, dalej stromo w dół, ale na szczęście wszyscy jadą ostrożnie. Dalsza rozjazdówka już pod górę, ale dalej po bruku. Cisnę ile się da, wyprzedzam kolejnych zawodników i do słynnych sandomierskich sadów wjeżdżam na dobrej pozycji. Wyprzedzam Tomka i szybko zjeżdżam w dół. Niestety za szybko, ryję klina na ostrym zakręcie. Muszę prostować kierę o drzewo, założyć łańcuch, i zdemontować licznik, bo gumka z mostka gdzieś odleciała. Tracę przez to około 3-4 minuty. Przez myśl przechodzi mi zmniejszenie ciśnienia w kołach, ale póki co rezygnuję z tego i postanawiam gonić stawkę, gdyż spadłem chyba na samiutki koniec.

Jadę mocno, dochodzę pierwszych zawodników. Mijam ich szybko, widać, że typowe grupetto. Nikogo nie ma bezpośrednio przede mną, ale w oddali widzę sporą grupkę, która podjeżdża wzniesienie, na oko mają ok 3 minuty przewagi. Kręcę szybko i po pewnym czasie ich dochodzę, później następne kilka osób na stosunkowo długim podjeździe w sadzie. Następne kilka minut i widzę przed sobą Sebastiana. Przyspieszam, w końcu mocno rozpędzony wyprzedzam go na długim i szybkim zjeździe z przeciwstokiem poodjeżdżanym w większości na rozpędzie. Czuję siłę i zaskoczony, że tak dobrze idzie mi odrabianie strat gonię jeszcze mocniej, mijam kolejne grupki, w tym m.in. Mikołaja i Jacka z MayDaya. W końcu dochodzę Darka i Krzyśka z MayDaya, jadę chwilę z nimi, po czym postanawiam przeskoczyć do kolejnej grupki. Nie doganiam jej jednak na szutrze i na asfalcie kolumna mi odjeżdża, postanawiam trochę odpocząć i poczekać na chłopaków. Razem jedziemy ładnych kilka minut, po czym w końcu doganiamy grupę przed nami. Ja szybko doskakuję do czołówki i zaczynam ciągnąć pociąg. Grupa jest mocna, przed nami nikogo nie widać, więc postanawiam jechać z nimi.

Po kilku minutach jedziemy już tylko we czterech, Darek i Krzysiek odpuścili. Kręcę mocno, daję dobre zmiany, oprócz mnie pracuje niestety tylko jeden kolega. Tak wjeżdżamy na drugą pętlę. Trochę słabnę, zaczynam więcej wozić się na kole. Na szczęście z czasem dołączają się pozostali dwaj i po zmiankach jakoś dajemy radę i mijamy kilka kolejne osoby. W pewnym momencie dosyć zaskoczony widzę niebieską koszulkę Tomka. Dochodzimy go oraz jego towarzysza i jedziemy najpierw w szóstkę, później w piątkę. Zaczynam znowu mocniej pracować. Sił jest coraz mniej, ale jazda w pięciu daje efekty i wyprzedzamy kolejnych kolarzy.

Kończy się druga pętla, jedziemy trzeci raz ten sam odcinek. Strasznie demotywujące, ale kilometrów do mety coraz mniej, wymieniamy się uwagami na temat tego stanu rzeczy i z niecierpliwością wyglądamy rozjazdu do mety. Jest, w końcu! Ciśniemy. Na jednym z podjazdów zbyt późno redukuję i blokuje mi się łańcuch. Chłopaki odjeżdżają, jednak robię wszystko żeby ich dogonić. Kolejny podjazd jest dosyć długi i tam ich łapię. Do mety już tylko kilka kilometrów, dwaj towarzysze podróży mi odjeżdżają, ja natomiast urywam Tomka. Po chwili wyprzedza mnie kolarz z miejscowego klubu, łapię się za nim i jadę kawałek. Dojeżdżamy do podjazdu, gdzie trzeba prowadzić, znowu blokuje mi się łańcuch, tracę kolejne cenne pół minuty, w tym czasie dochodzi mnie Tomek, razem z buta podchodzimy wzniesienie i zjeżdżamy.

W końcu jesteśmy na bruku, po którym prowadził rozjazd. Tomek ucieka w dół, ja zostaję, myślę, że już go nie dogonię. Jednak na ostatnim podjeździe odpalam pełną moc i ambitnie kręcę pod górę, wyprzedzam Tomka i kolegę z Sandomierze, krzyczę z bólu, do mety jest jakieś 100 m. Niestety nie wytrzymuję swojego tempa, chłopaki zmotywowani moją niedyspozycją wyprzedzają mnie 30 m przed metą, na którą wjeżdżam kilka sekund po nich. Czas 3:44:19, 80 km w nogach, 34 miejsce open i 20 w elicie. Jestem niezwykle zmęczony, wręcz obolały. Na ostatnich kilometrach czułem się jakby ktoś w pół obwiązał mnie sznurkiem i zaciskał go z całych sił, do tego byłem już bliski skurczy. Jednak na mecie wiem, że pojechałem dobrze, najlepiej z drużyny, jestem z siebie zadowolony i nie mogę przestać się cieszyć. Wiem, że dałem z siebie wszystko i w porównaniu do poprzednich startów wypadłem dużo lepiej. Jedyny niedosyt jest taki, że nie udało się skorzystać z wyjątkowej okazji i objechać Tomka. No ale sezon dopiero się zaczyna, więc przy dobrym treningu będzie jeszcze szansa.

Na koniec dziękuję wszystkim kolarzom, którzy razem ze mną pracowali na trasie, Michałowi, który pożyczył mi Cannona a także organizatorom za świeitne przygotowaną imprezę :)

W ostatnią niedzielę nareszcie rozpocząłem starty w tym sezonie. Do Daleszyc wybierała się duża ekipa z Lublina, nie tylko od nas z www.RowerowyLublin.org. Długo nie mogłem doczekać się tego wyścigu i sprawdzenia mojej formy. Niestety nie wypadło to dobrze, a należy wręcz powiedzieć, że bardzo źle. Szczegóły poniżej.

Wyjechaliśmy o 6 rano we czterech (Qula, Lucek, Darek i ja) i o 8:15  jako jedni z pierwszych byliśmy na miejscu. Szybko odebraliśmy numery i chipy i bez pośpiechu rozpoczęliśmy przygotowania przed wyścigiem. Równo godzinę przed startem skończyłem śniadanie. Pół godziny później wyjechałem na rozgrzewkę. Atmosfera wyścigu udzielała się coraz bardziej, ale wszystko było na spokojnie, bez zbędnego spalania, które towarzyszyło mi od kilku dni, ale na szczęście skończyło się w momencie pójścia spać w sobotę wieczorem. Sprzęt ciężki, bo 13 kg, ale przygotowany nieźle, bukłak pierwszy raz na plecach, wszystko gotowe, pozostało tylko skupić się na jeździe. Mimo, że od rana było ciepło i słonecznie, bluzę zdjąłem dopiero w sektorze, tuż przed startem. Niestety, tego dnia dużo więcej elementów pro w moim wykonaniu trudno się było doliczyć.

Wyruszyliśmy punktualnie. Pierwsze kilometry to rozjazd po asfalcie. Szybko i bez problemów przeskoczyłem na sam przód, żeby trzymać się z najlepszymi i uniknąć jakiejś kraksy, spowodowanej przez niedoświadczonych zawodników. Tempo na pierwszych kilometrach było raczej spokojne, chyba nie więcej niż 40km/h. Gdy wpadliśmy do lasu byłem na niezłej pozycji, więc pozostało trzymać się zawodników przede mną i cieszyć się, że nikt nie blokuje przejazdu. Po kolejnych kilku minutach zaczęły się pierwsze przetasowania, teren stawał się coraz bardziej wymagający, mocniejsi zawodnicy zaczęli systematycznie wyprzedzać słabszych, czyli m.in mnie. Z początku jechało mi się bardzo ciężko, ale moja pozycja była jeszcze dosyć dobra. Starałem się przezwyciężyć pierwsze zderzenie z sezonem 2012 i złapać rytm.

Po około 25-30 km udało mi się na pewien krótki czas wrócić do życia. Radość nie trwała długo. Przy redukowaniu na najmniejszą tarczę przed jednym z podjazdów zablokował mi się łańcuch. W czasie kiedy walczyłem ze sprzętem minęło mnie ponad 20 zawodników, wśród nich Branio, Karcer i Przemo z ekipy Rowerowego Lublina. Po 5 minutach uporałem się z awarią i za punkt honoru postawiłem sobie dogonienie przynajmniej tych dwóch ostatnich. Sebę doszedłem szybko, też miał jakiś problem z rowerem. Kilka minut później zobaczyłem przed sobą Przemka, nie był daleko, wiedziałem, że go dojdę. Później chwilę jechaliśmy razem, uciekłem na jednym ze zjazdów, ale wraz z dwoma innymi zawodnikami pomyliłem trasę. Gdy zawracaliśmy Przemo tylko mignął. Na szczęście udało się go dojść drugi raz. Przez kilka kilometrów jechaliśmy w jednej grupce, którą z czasem doszedł także Karcer. Widać było, że po treningach rozpisanych przez Tomka Balę noga Przemowi podaje bardzo dobrze. U mnie natomiast w połowie dystansu zaczęły się stany przedskurczowe i zamiast ścigania zaczęło się kombinowanie jak jechać, żeby nogi nie odmawiały posłuszeństwa. Wyszedł niestety zupełny brak treningów przez ostatnie 2 tygodnie.

Maty mierzące pierwsze międzyczasy nasza trójka przejechała jeszcze w odstępie kilkunastu sekund. Później Karcer oderwał się do przodu, a ja nie utrzymałem koła Przemowi i jeszcze jednemu kolarzowi, który jechał z nami. W tamtym momencie wyścig dla mnie skończył się definitywnie. Skurcze łapały co kilka minut, podjazdy musiałem pokonywać bardzo spokojnie, a na zjazdach nie mogłem docisnąć tyle ile bym chciał, bo próbowałem jakoś rozluźniać i rozmasowywać nogi, żeby doprowadzić je do ładu. Niestety była to syzyfowa robota, frustracja spowodowana wyprzedzaniem mnie przez kolejnych wolniejszych zawodników narastała z kilometra na kilometr. Co raz tylko ktoś pytał czy wszystko w porządku. Ostatnie kilometry przez las prowadziły po mniej pagórkowatych terenach aż w końcu przeszły w asfaltową, płaską drogę. Przejechałem je samotnie co raz oglądając się za siebie i upewniając, że nikt mnie nie goni. Ścinałem wszystkie zakręty, żeby zwiększyć szanse na pozostanie niezauważonym i nie dać komuś motywacji do podkręcenia tempa i wchłonięcia mnie. Gdy wjechałem na ostatnią prostą do Daleszyc wiedziałem już, że ani ja nikogo nie dogonię, ale nikt mnie. Trzymałem tempo i jechałem prosto do mety. Na stadion wjechałem na 69 pozycji na 111 startujących, z czasem i 4:41:11 i gigantyczną stratą do zwycięzcy. I tutaj zero usprawiedliwiania i gdybania, po prostu jestem słaby i tyle.

Padnięty pojechałem na rozjazd, później bardzo smaczny posiłek regeneracyjny (świetny makaron z sosem, słodkie pomarańcze, batony, ciastka i izotonik, wszystkiego pod dostatkiem), mycie i pakowanie roweru. I tutaj muszę pochwalić organizatorów. Widać, że wykonali kawał porządnej pracy, bo wszystko było zapięte na ostatni guzik. Obsługa maratonu, zaplecze, bufety, trasa, wszystko zrobione bardzo profesjonalnie. Szczególne wyrazy uznania za świetną trasę. Dużo długich i trudnych podjazdów, dwa piekielnie trudne (przynajmniej jak dla mnie) zjazdy (na szczęście przejechane) i niezłe oznakowanie sprawiły, że już podczas wyścigu zastanawiałem się jak muszą wyglądać trasy u Golonki, które uchodzą za najtrudniejsze w Polsce. W każdym razie ekipa przygotowująca ŚLR nie ma się czego wstydzić. To był mój trzeci start w ŚLR, drugi w Daleszycach i już nie mogę się doczekać kolejnych. A najbliższy już 6 maja w Sandomierzu.

Na koniec dziękuję wszystkim zawodnikom za wspólne zmagania na trasie. Dziękuję także Krzyśkowi za pożyczenie roweru, Pawłowi z Centrali Rowerowej za jego jak zwykle świetny serwis oraz wszystkim, którzy poświęcili czas na lekturę ze startu tak przeciętnego trzepaka jak ja. Teraz pozostaje trenować przed kolejnymi startami i forma w końcu przyjdzie.