Tag: XCO

2021.04.24 – Jabłonna – Puchar Mazowsza XCO

Podobnie jak przed rokiem sezon MTB zacząłem Pucharem Mazowsza w Jabłonnej. Tym razem także był to drugi wyścig sezonu (na PP w Krynicy-Zdrój nie pojechałem, gdyż regulamin sobie, a sędziowie sobie, ale zostawmy to). Jedyne co się zmieniło, to fakt, że sezon zaczął się dwa miesiące wcześniej, czyli mniej więcej o normalnej porze. Średnio się tym przejmuje i całe to ściganie mało mnie teraz obchodzi, z drugiej strony wiadomo jak jest – coś tam jeżdżę, a do rywalizacji ciągnie, więc jak jest szansa to wsiadam w auto i jadę, akurat ta choroba jest rzeczywiście nieuleczalna…

Na miejsce dojeżdżam około godziny 10 i ku mojemu zdziwieniu spotykam tam ekipę chłopaków ze Skarżyska, dobrze ujrzeć znowu znajome twarze gdzieś w Polsce na ściganiu. Maratony póki co nie są organizowane, więc może parę nowych osób może wciągnie się w XCO, fajnie :) Na parkingu tłumy, a w biurze zawodów kolejka w jakiej dawno już nie stałem, na szczęście idzie w miarę sprawnie. Większość ludzi bez kagańców, dobrze zobaczyć w końcu uśmiechnięte oblicza, taki lekki powiew normalności :)

Po dopełnieniu formalności siedzę sobie w aucie i łapię promienie słońca. Odczuwalna +35st C. Aż nie chce się wychodzić na rozgrzewkę. Odwlekam rozgrzewkę jak tylko się da, ale w końcu przebieram się i wyjeżdżam na trasę. Początkowo oglądam wyścig, a gdy tylko można robię dwie zapoznawcze rundki. Trasa jak przed rokiem, chyba tylko nieznacznie zmieniona. Lubię bardzo interwałowe trasy, natomiast nie lubię żadnych sztucznych udziwnień i pewnie dlatego Jabłonna leży mi idealnie.

Po objeździe rundy znowu zalegam na słońcu i ładuję naturalną witaminę D. Gdy przychodzi czas rozgrzewki próbuję rozłożyć rolkę i chwilę pokręcić, ale okazuje się, że jest za krótka, nie wyregulowałem jej do górala, a w warunkach polowych nie chce mi się z tym bawić. Walić to, decyduję się pokręcić trochę w kółko jak to zwykle bywało. Na końcu i tak stygnę, gdyż start się opóźnia, a wyczytywanie kategorii junior i Masters I trwa całe wieki. Niestety stoję prawie na samym końcu stawki. Na 46 osób ponad 30 stoi przede mną. Nie spalam się tym, chociaż już wiem, że o czołówkę nie powalczę nie tylko z braku formy, ale także z powodu beznadziejnego ustawienia na starcie.

Sygnał i jedziemy. Staram się przebić do przodu, ale na prostej startowej jest ciasno i zyskuję niewiele. Dalsza część rundy też wąska i dopiero na podjazdach udaje mi się co chwila zyskać jakąś pozycję. Po pierwszej rundzie jestem 21. Na drugiej jest już trochę luźniej, ale ciągle, gdy utknie się za kimś na technicznym odcinku to jest problem z wyprzedzeniem. Na trzecią rundę wjeżdżam 15 a kończę ją 11. Teraz trzeba przechodzić już nie tylko Mastersów, ale także wolniejszych juniorów.

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Grzegorz Mazur (@grzegorzmazurpl)

Na czwartej rundzie nachodzę Marcela, który też jedzie w teamie MetroBikes.pl Jedzie całkiem nieźle, szkoda, że później przydarza mu się defekt. Na ostatnie okrążenie wjeżdżam 10. Strata do zawodnika przede mną jest spora, przewaga nad tymi z tyłu bezpieczna i podświadomie jadę trochę luźniej, a nad najtrudniejszą przeszkodą (kłodą na zjeździe) dla pewności przebiegam. Nie chcę skończyć połamany w karetce z przyklejonym śmiertelnym wirusem. Pod koniec wyścigu nachodzę jeszcze jednego juniora i dla sportu (śmiesznie to brzmi w opisie wyścigu, ale tak to było) walczę z nim na kresce, z powodzeniem :) Jestem 10 w Masters I.

Na mecie szybko dochodzę do siebie. Nie wiem czy to dobrze, może za bardzo się oszczędzałem. Według własnego odczucia pojechałem nieźle i jestem w miarę zadowolony. Ciekawe co powiedziałyby liczby, ale przy zakładaniu miernika dzień wcześniej wyszły jaja, a opaski tętna zapomniałem, więc nie ma co analizować.

Fajnie, że WKK potrafiło zorganizować wyścig w czasie, gdy wszyscy dla własnego dobra mają rzucane kłody pod nogi. Tak trzymać, takim ludziom zawsze będę kibicował! Wkrótce ruszą pewnie pozostałe zawody, dostaniemy kilka miesięcy oddechu, więc trzeba się bawić i ładować akumulatory przed kolejną falą kłamstw i pozornej troski o wspólne dobro. Jak to mój serdeczny kolega ostatnio powiedział: „Dobrze, że mamy te rowery to przynajmniej możemy wyjść do ludzi a nie gnić zamknięci w czterech ścianach”.