Tag: CX

2017.01.07 – Sławno – Mistrzostwa Polski CX

2017-01-07Gdy okazało się, że MP w przełajach w 2016 będą w Lublinie to zażartowałem, że może nawet poskładam rower żeby wystartować. Dzięki kilku zbiegom okoliczności i pomocy Jacka z Metrobikes jesienią dysponowałem już sprzętem i zaliczyłem kilka wyścigów, w tym wspomniane mistrzostwa na własnym podwórku. Mimo, że nie zajarałem się jakoś szczególnie cyclocrossem, a wyniki pozostawiały wiele do życzenia to nie mogłem rozstać się z nowym rowerem i tak oto stajnia powiększyła się o kolejną, całkiem niezłą maszynę.

Gdy przyszła kolejna jesień trudno było znaleźć wymówkę i tak oto na trzy miesiące „zostałę przełajowcę”. Dziwna to sprawa, bo nie lubię zimna ani błota, a jechanie na wyścig dłużej niż trwa sam wyścig zawsze uważałem, dyplomatycznie ujmując, za mocno kontrowersyjne (przynajmniej dla amatora).

Po odpuszczeniu dwóch pierwszych rund Pucharu Polski przejechałem wszystkie kolejne w drodze do MP. Efekty były różne – dwukrotnie stałem na podium w swojej kategorii wiekowej, dwukrotnie byłem tuż za pudłem, pozostałe starty z jednym wyjątkiem też w pierwszej dziesiątce, co pozwoliło mi być przed Mistrzostwami na drugim miejscu w generalce Pucharu Polski. To jednak tylko statystyka, bo dobrze wiedziałem, że nie odzwierciedla to mojej pozycji w krajowym układzie sił, a żeby wejść w pierwszą dychę na MP musiałbym mieć prawdziwy dzień konia i trafić na swoje ulubione warunki pogodowe oraz liczyć na łut szczęścia. Jeśli ktoś nie zna wyników to uprzedzam fakty: żaden z tych trzech czynników nie wystąpił :D

Po Pucharze Polski w Katowicach wraz z wieloma innymi zawodnikami udałem się na objazd trasy w Sławnie. Była bardzo podobna do tej sprzed roku, ale warunki pogodowe zupełnie inne. Przed MP śledziłem prognozę i fotki z trasy wrzucane przez organizatorów. Początkowo zapowiadało się na błotną rzeźnię i konieczność zabrania dwóch rowerów. Kilka dni przed wyścigiem było już pewne, że zamiast błotnego spa będzie sporo na minusie i krioterapia. Do ostatniej chwili wahałem się czy w ogóle jechać na czempionat. Trzy dni przed wyścigiem stwierdziłem, że „Twardym trza być a nie mientkim”, to MP i nie wypada odpuścić.

Do Sławna pojechałem z Szymkiem dzień wcześniej żeby jeszcze odbyć jeden trening w warunkach bojowych. Po przebraniu się i wyjechaniu na trasę wytrzymałem jakieś trzy minuty, po czym palce u rąk straciły kontakt z bazą i zamarzły. Zjechałem więc do jedynego ciepłego miejsca w pobliżu trasy, czyli stołówki. Po ogrzaniu się wróciłem na trasę i zrobiłem dwie rundy w dwóch seriach z kolejną przerwą na ogrzanie się. Następnie odstaliśmy swoje w kolejce, zapisaliśmy się i w ciuchach rowerowych pojechaliśmy do hotelu. Szybki prysznic, obiadokolacja, przygotowanie ciuchów na start i spać.

 

 

W dzień wyścigu z rana temperatura przekracza -20 stopni. Po głowie chodzą myśli, żeby odpuścić ten start, bo w takim zimnie i tak nie wytrzymam nawet jednej rundy. Na szczęście serce do walki bierze górę nad zdrowym rozsądkiem i postanawiam walczyć. Do butów i rękawic upycham chemiczne ocieplacze, ochraniacze na buty obwiązuję trytkami żeby się nie zsuwały podczas biegania i jedziemy na miejsce. Wpinam rower w trenażer i rozgrzewam się na zewnątrz. Nie ma wiatru, świeci słońce, jest znośnie.

Kilka minut przed startem zmieniam koło na terenowe, ściągam bluzę z membraną spod spodu z obawy, że będzie mi jednak za gorąco (w korpus na szczęście nie marznę tak jak w dłonie) i podjeżdżam w okolice startu. Jest przeraźliwie zimno i żałuję, że pozbyłem się jednej warstwy. Nie ma już jednak czasu na zmiany, w dodatku i tak prawie spóźniam się na start. Sędziowie na szczęście są tego dnia wyrozumiali i nie robią problemów.

Jedziemy! Start bardzo słaby, spadam gdzieś pod koniec stawki. Niestety odrabianie strat idzie słabo, a raczej nie idzie w ogóle. Oglądam jak stawka coraz bardziej odjeżdża. Ślizgam się wszędzie, muszę bardzo uważać, żeby się nie przewrócić. O dziwo kilka podjazdów, których wcześniej nie wjeżdżałem tym razem pokonuję płynnie do samego końca. Niestety ciągle nie wszystkie i w trzech miejscach trasy muszę cisnąć z buta. Jazda nie daje mi żadnych przyjemności, trudno się w ogóle zmęczyć, bo większą uwagę przywiązuję do utrzymania się w pionie. W dodatku na mrozie manetka odmawia posłuszeństwa i częściej nie działa niż działa, co także mnie spowalnia.

Na szczęście idealnie trafiłem z ubiorem i zachowuję idealny komfort termiczny. Ocieplacze także działają, dzięki czemu udaje mi się ocalić palce u dłoni. Marne to pocieszenie, bo na metę wjeżdżam 20. Pod koniec wyścigu musiałem się nieźle sprężać żeby uniknąć (skutecznie!) dubla od Piotra Rakiewicza, który jedzie świetny wyścig, prowadzi od samego startu i zasłużenie zwycięża w naszej kategorii Masters I (30-39 lat).

Pomimo marnego wyniku (co prawda poprawiłem się o trzy miejsca w stosunku do ubiegłego roku, ale nie taki był plan) jestem zadowolony, że przyjechałem do Sławna, wystartowałem i przetrwałem ten wyścig. Mistrzostwa Polski przypadły w zdecydowanie najmroźniejszy weekend tej zimy. Normalnie nie wychodzę na rower poniżej -5st. C. Tym razem było ok. 13-14st. mrozu. Mam nadzieję, że za rok na MP w Koziegłowach będzie cieplej i bardziej przyczepnie, bo zamierzam walczyć tam o dobre miejsce, a nie o przetrwanie.

Na koniec dziękuję bardzo ekipie, z którą jeździłem cały sezon na przełaje oraz kibicom na trasie, którzy przyjechali z Lublina żeby dopingować. Wielkie dzięki  należą się także organizatorom MP, czyli Przemkowi Gierczakowi i jego ekipie ze Sławna za to, że mimo niesprzyjających warunków dali radę przygotować trasę na tyle, że nadawała się do ścigania :) Na koniec dziękuję Anecie – mojej największej kibicce, która wytrzymała kolejne trzy miesiące, podczas których praktycznie w każdy weekend byłem poza Lublinem. Dziękuję Ci za wszystko :*

2016.12.17 – Katowice – Puchar Polski CX

2016-12-17

O Pucharze Polski w Katowicach trąbiono na fejsie już od kilku tygodni. Zapowiadała się super impreza. Na wyścig wyruszyliśmy z rana w dniu startu, na szczęście dojechaliśmy prawie 2h przed startem, więc mimo braku szatni mogliśmy ogarnąć na spokojnie wszystko przed startem i pojechać autem z biura na start. Na miejscu okazało się, że jest 15 minutowe opóźnienie. Objechałem trasę i zwątpiłem. Na tak śliskiej nawierzchni jeszcze się nie ścigałem. Do tego pozamarzane koleiny i niebezpieczne trawersy, które zwiastowały, że dla mnie nie będzie to wyścig, a walka o przetrwanie.

Przed startem wielu zawodników w ogóle zrezygnowało z walki, przebrali się z powrotem w cywilne ciuchy i oglądali wyścig albo po prostu pojechali na trening. Ja musiałem się ścigać, żeby uciułać kolejne punkty do generalki, chociaż od początku wiedziałem, że przyjemności z jazdy nie będzie, a ryzyko kontuzji jest duże. Żeby je zminimalizować pojechałem bardzo zachowawczo, dzięki czemu ani razu się nie przewróciłem, ale tempo pokonywania oblodzonej trasy na pewno nie imponowało.

Przez cały wyścig wlokłem się niestety gdzieś w ogonie. Dwie techniczne sekcje z podjazdami i zjazdami biegałem (podobnie jak wielu innych zawodników), bo przy mojej technice tak było szybciej i o wiele bezpieczniej. Trasa była tak ułożona, że właściwie nie było się gdzie rozpędzić. Jedynie na piaszczystym odcinku było super i za każdym razem sporo tam odrabiałem. Wyścig zakończyłem na 15. miejscu w Masters I, czyli dużo poniżej oczekiwań.

Okazało się, że z dużej chmury mały deszcz. Na fejsie organizatorzy spamowali kilka razy dziennie, a na koniec okazało się, że trasa jest nieprzygotowana, start z opóźnieniem, a wyniki z masą oczywistych błędów, mimo elektronicznego pomiaru czasu!

2016.12.04 – Bytów – Puchar Polski CX

2016-12-04Wyścig w Bytowie to kolejna odsłona Pucharu Polski. Trasa nad jeziorem Jeleń bardzo pofałdowana, mająca sporo wspólnego z XC, czyli ze względu na moją masę powinienem mieć na niej łatwiej niż na pozostałych. Teoretycznie, bo to w dużej mierze zależy od formy, a ta po kilkudniowym przeziębieniu i braku treningów została trochę obniżona. Cel na ten sezon jest jednak ambitny – podium w generalce Pucharu Polski Masters I, więc nie mogę sobie pozwolić na odpuszczanie i pakuję się w prawie 600km drogę na Kaszuby :)

W Bytowie na noclegu jesteśmy przed północą. Szybko kładziemy się do łóżek, ale pozornie cicha kwatera okazuje się beznadziejna i przez prawie dwie godziny nie mogę zasnąć z powodu hałasów. Z rana apetyt mam słaby, ale na rozgrzewce na szczęście czuję się dosyć dobrze. Dwa razy przejeżdżam miejscami błotną, ale szybką rundę, myję rower i przechodzę do rozgrzewki na asfalcie.

Na starcie oprócz stałych bywalców Pucharu Polski kilku miejscowych, mocnych zawodników. Jako wicelider PP startuję oczywiście z pierwszej linii i wychodzi to całkiem dobrze. Rozbiegówka jest długa, stawka się rozciąga, jadę wysoko. Gdy wjeżdżamy na właściwą rundę jadę piąty z 3-5sek. stratą do Mirka Bieniasza. Nie jestem w stanie jednak dospawać i w połowie rundy zaczynam tracić. Spadam kilka miejsc i jadę w okolicach końcówki pierwszej dziesiątki.

Liczę, że dostanę jeszcze zastrzyk energii i spróbuję odrobić kilka miejsc, ale dwie rundy muszę ciąć się z Łukaszem Pierzynowskim z Warszawy, który pomimo swojej wielkiej postury dotrzymuje koła. Odczepiam go dopiero na dwie rundy przed metą. Zbliżam się trochę do zawodników przede mną, ale wyścig jest zbyt krótki, a ja mam zbyt mało sił, żeby ich dojść. Na metę wjeżdżam. po 48 minutach, 4. w Masters I i 10. Open.

To nie był szałowy wyścig w moim wykonaniu, bo na tak fajnej, pofałdowanej trasie zawsze chce się pojechać lepiej, ale plan został wykonany i wywalczyłem kolejne, cenne punkty do generalki, umacniając się na drugim miejscu. Teraz pierwszy wolny weekend od niepamiętnych czasów, a 17 grudnia Puchar Polski w Katowicach :)

2016.11.13 – Koziegłowy – Super Puchar Polski CX

2016-11-13Drugi dzień przełajowego weekendu to Super Puchar Polski w Koziegłowach. Wysoka ranga i podwójna punktacja do klasyfikacji Pucharu Polski przyciągnęła krajową czołówkę wszystkich kategorii, więc zapowiadała się bardzo trudna rywalizacja.

Na start dojechałem z Januszem i Szymkiem 14km, prosto z hotelu, co umożliwiło porządne rozgrzanie. Na miejscu montaż numerka, objazd rundy i staję na starcie. O ile dzień wcześniej zostaliśmy trochę przetrzymani na zimnie to dzisiaj sędzia daje jasny sygnał, że zostało 1,5 min do startu i żeby się rozbierać. Ściągamy ciuchy i ogień! Dzisiaj w końcu czas reakcji dobry i na pierwszej prostej cisnę w ścisłym czubie. Niestety po zakręcie w lewo rozprężenie i widzę jak po lewej i prawej stronie mkną pociągi, które mnie wyprzedzają.

Do pierwszych zakrętów na trawie wjeżdżam już na niekorzystnej pozycji, jest nerwowo, łokcie idą w ruch, każdy ostro walczy o pozycję. Na podjeździe, gdzie są usypane muldy muszę jechać bokiem, po miękkim, bo wyjeżdżona ścieżka się korkuje. Tracę przez to trochę sił, ale przynajmniej zyskuję ze dwie pozycje. W dalszej części rundy czołówka odjeżdża coraz dalej i każdy znajduje swoją grupkę. Trasa typowo przełajowa, leży mi, ale jazda na pewno nie sprawia takiej przyjemności jak dzień wcześniej. Znowu muszę podganiać na asfaltowych odcinkach, których jest kilka, są także schody – jedyna przeszkoda tego dnia, a także dwa krótkie odcinki z piachem. Reszta to jazda po trawie, mniej lub bardziej równej.

Cały wyścig to lekkie przetasowania, jedni odjeżdżają, innych doganiam i tak w kółko. Dwie rundy do końca zostaję trochę za pięcioosobową grupką, do której mam kilka sekund. Gonię ich do końca wyścigu, ale nie jestem w stanie doskoczyć, co kosztuje mnie utratę szans na walkę o 10 pozycję. Ostatecznie na metę wjeżdżam tak jak dzień wcześniej 7. w Masters I i tylko 15. Open. To nie był szałowy wyścig w moim wykonaniu, po raz kolejny wyszedł brak doświadczenia (o brakach kondycyjnych nie wspominam, forma idzie w górę, ale to jeszcze nie to, co powinno być). Kolejny Puchar Polski 20 listopada w Żaganiu, liczę, że pojadę go lepiej niż ostatni wyścig i zbiorę więcej punktów do generalki.