Czy może być lepsze miejsce na trzysetny wyścig w życiu niż ulubiona przełajowa trasa w Koziegłowach? Uwzględniając kilka duathlonów i biegów to od 2008 roku właśnie taka liczba pokazała się na liczniku :) Głównie maratony MTB, ale także wyścigi XCO, etapówki MTB, ultramaratony oraz kilka wyścigów szosowych. No i oczywiście przełaje, w które wciągnąłem się w sezonie 2015/2016.
Żaden ze mnie kolarz przełajowy, zawsze myślałem, że jestem długodystansowcem (na początku to głównie na ultra stawiałem). W dodatku straszliwie nie lubię zimna. Jeśli dodamy do tego mizerną technikę i to, że nie lubię jeździć w kółko to zupełnie nie wiem co ja robię w przełajach. A jednak darzę je ogromnym sentymentem i cały rok tęsknię za atmosferą CX. Na pewno nie bez znaczenia jest też to, że uwielbiam rywalizację, a dzięki przełajom nie muszę się z nią rozstawać na sezon zimowy ani zamieniać roweru na starty w biegach. Nie wyobrażam sobie już sezonu bez Cyclocrossu i bardzo cieszę się, że ten malutki jubileusz wypadł właśnie jesienią.
Wyświetl ten post na Instagramie.
W ubiegłym roku zaliczyłem w Koziegłowych jedne z najlepszych, o ile nie najlepsze zawody w sezonie – to był wyścig z historią, pełen walki, z której wyszedłem zwycięsko. Tym razem nie spodziewałem się zwycięstwa, ale zależało mi żeby w takim starcie wskoczyć na podium. Ustawienie na starcie z pierwszej linii. Gwizdek i jedziemy. A właściwie rywale, ja szukam wpięcia. Gdy się udaje ruszam tak agresywnie, że wypina mi się but z drugiego pedału. Rewelacja, od razu ładnych kilka metrów straty na starcie. Gonię, długa prosta asfaltowa, skręt w lewo na szutrówkę, przebijam się i na rundę wjeżdżam pod koniec dziesiątki. Przed odcinkiem z muldami i schodami jestem już siódmy. Obroty są ostre, ale nie mam wyjścia, muszę walczyć.
Na drugiej rundzie jadę już czwarty, za mną załapuje się Filip Owczarek, który w Katowicach cały wyścig siedział mi na plecach i na końcu mnie objechał. Tym razem taka sytuacja nie może już mieć miejsca. Chociażby dlatego, że dzisiaj oglądanie się na niego nic mi nie da, muszę gonić podium, które jest dosyć daleko. Po połowie wyścigu dzięki mocnemu tempu odczepiam Filipa i zaczynam zbliżać się do Przemysława Kuświka. Nie znam tego zawodnika, ale on zaraz pozna mnie ;) W połowie przedostatniej rundy dochodzę go, a na początku ostatniego okrążenia przypuszczam atak dzięki któremu zyskuję kilka sekund.
Do końca kontroluję przewagę i widzę, że przeciwnik nie jest w stanie odpowiedzieć. Na kresce jestem trzeci. Przede mną na metę wjeżdżają Michał Paterak i Daniel Smolarz, czyli kolejność identyczna jak w Suszcu. Michał zdecydowanie poza zasięgiem, ale do Daniela z każdym kółkiem się zbliżałem i myślę, że gdyby nie kiepski start to walczylibyśmy o drugie miejsce. Podsumowując: całkiem udany jubileusz, chociaż pod nogą nie ma tyle mocy co rok temu. Dziękuję Anecie za wspólny wyjazd, turbo doping i zdjęcia :) Czwartą setę otwieramy w Hucisku!
Drugi wyścig przełajowego Pucharu Polski odbywa się w Katowicach. Jadę na niego z Anetą. Startowałem tam w 2016 roku, trasa wąska, nie przypadła mi do gustu. Tym razem runda zmieniona, dołożony bardzo długi fragment do przebiegnięcia po piachu plus kilka innych zmian i choć dalej daleko od ideału to już sporo lepiej. Mimo malowniczego położenia nad jeziorem jest dosyć ciepło. Trasa lekko wilgotna, błota trochę więcej niż dzień wcześniej, ale ciągle daleko od belgijskich warunków, i dobrze!
Rozpoczął się sezon przełajowy, więc jest dobra okazja do wznowienia blogowania. Sezon zapewne nie potrwa długo, więc jeśli ktoś chce się pościgać to nie ma na co czekać. W ogóle możliwe, że pierwszy weekend z Pucharem Polski CX okaże się zarówno ostatnim, tym bardziej cieszę się, że mogłem się pościgać. Wyszło nadspodziewanie dobrze co mnie trochę zaskoczyło, gdyż obawiałem się, że forma, którą zacząłem łapać w drugiej części letniego sezonu przeminęła z wiatrem, tzn. z deszczem ;) Na szczęście jeszcze „potrafię coś tam coś tam”…
Ostatni wyścig zimowego sezonu to ŚLR w Mostkach. Rok temu tam zwyciężyłem, dwa lata temu prowadziłem z dużą przewagą, ale przez defekt dojechałem ostatecznie piąty, a na drugi dzień byłem trzeci w duathlonie. Czyli miejsce, które kojarzy się raczej dobrze. W styczniu lekkie odpuszczenie treningów i mini-roztrenowanie, więc nie czułem się zbytnio w gazie i bałem się tego startu. Nie ma jednak odpuszczania, jadę do Mostków walczyć i wiem, że w pełni zadowolony będę tylko po zwycięstwie.
