Gdy okazało się, że MP w przełajach w 2016 będą w Lublinie to zażartowałem, że może nawet poskładam rower żeby wystartować. Dzięki kilku zbiegom okoliczności i pomocy Jacka z Metrobikes jesienią dysponowałem już sprzętem i zaliczyłem kilka wyścigów, w tym wspomniane mistrzostwa na własnym podwórku. Mimo, że nie zajarałem się jakoś szczególnie cyclocrossem, a wyniki pozostawiały wiele do życzenia to nie mogłem rozstać się z nowym rowerem i tak oto stajnia powiększyła się o kolejną, całkiem niezłą maszynę.
Gdy przyszła kolejna jesień trudno było znaleźć wymówkę i tak oto na trzy miesiące „zostałę przełajowcę”. Dziwna to sprawa, bo nie lubię zimna ani błota, a jechanie na wyścig dłużej niż trwa sam wyścig zawsze uważałem, dyplomatycznie ujmując, za mocno kontrowersyjne (przynajmniej dla amatora).
Po odpuszczeniu dwóch pierwszych rund Pucharu Polski przejechałem wszystkie kolejne w drodze do MP. Efekty były różne – dwukrotnie stałem na podium w swojej kategorii wiekowej, dwukrotnie byłem tuż za pudłem, pozostałe starty z jednym wyjątkiem też w pierwszej dziesiątce, co pozwoliło mi być przed Mistrzostwami na drugim miejscu w generalce Pucharu Polski. To jednak tylko statystyka, bo dobrze wiedziałem, że nie odzwierciedla to mojej pozycji w krajowym układzie sił, a żeby wejść w pierwszą dychę na MP musiałbym mieć prawdziwy dzień konia i trafić na swoje ulubione warunki pogodowe oraz liczyć na łut szczęścia. Jeśli ktoś nie zna wyników to uprzedzam fakty: żaden z tych trzech czynników nie wystąpił :D
Po Pucharze Polski w Katowicach wraz z wieloma innymi zawodnikami udałem się na objazd trasy w Sławnie. Była bardzo podobna do tej sprzed roku, ale warunki pogodowe zupełnie inne. Przed MP śledziłem prognozę i fotki z trasy wrzucane przez organizatorów. Początkowo zapowiadało się na błotną rzeźnię i konieczność zabrania dwóch rowerów. Kilka dni przed wyścigiem było już pewne, że zamiast błotnego spa będzie sporo na minusie i krioterapia. Do ostatniej chwili wahałem się czy w ogóle jechać na czempionat. Trzy dni przed wyścigiem stwierdziłem, że „Twardym trza być a nie mientkim”, to MP i nie wypada odpuścić.
Do Sławna pojechałem z Szymkiem dzień wcześniej żeby jeszcze odbyć jeden trening w warunkach bojowych. Po przebraniu się i wyjechaniu na trasę wytrzymałem jakieś trzy minuty, po czym palce u rąk straciły kontakt z bazą i zamarzły. Zjechałem więc do jedynego ciepłego miejsca w pobliżu trasy, czyli stołówki. Po ogrzaniu się wróciłem na trasę i zrobiłem dwie rundy w dwóch seriach z kolejną przerwą na ogrzanie się. Następnie odstaliśmy swoje w kolejce, zapisaliśmy się i w ciuchach rowerowych pojechaliśmy do hotelu. Szybki prysznic, obiadokolacja, przygotowanie ciuchów na start i spać.
W dzień wyścigu z rana temperatura przekracza -20 stopni. Po głowie chodzą myśli, żeby odpuścić ten start, bo w takim zimnie i tak nie wytrzymam nawet jednej rundy. Na szczęście serce do walki bierze górę nad zdrowym rozsądkiem i postanawiam walczyć. Do butów i rękawic upycham chemiczne ocieplacze, ochraniacze na buty obwiązuję trytkami żeby się nie zsuwały podczas biegania i jedziemy na miejsce. Wpinam rower w trenażer i rozgrzewam się na zewnątrz. Nie ma wiatru, świeci słońce, jest znośnie.
Kilka minut przed startem zmieniam koło na terenowe, ściągam bluzę z membraną spod spodu z obawy, że będzie mi jednak za gorąco (w korpus na szczęście nie marznę tak jak w dłonie) i podjeżdżam w okolice startu. Jest przeraźliwie zimno i żałuję, że pozbyłem się jednej warstwy. Nie ma już jednak czasu na zmiany, w dodatku i tak prawie spóźniam się na start. Sędziowie na szczęście są tego dnia wyrozumiali i nie robią problemów.
Jedziemy! Start bardzo słaby, spadam gdzieś pod koniec stawki. Niestety odrabianie strat idzie słabo, a raczej nie idzie w ogóle. Oglądam jak stawka coraz bardziej odjeżdża. Ślizgam się wszędzie, muszę bardzo uważać, żeby się nie przewrócić. O dziwo kilka podjazdów, których wcześniej nie wjeżdżałem tym razem pokonuję płynnie do samego końca. Niestety ciągle nie wszystkie i w trzech miejscach trasy muszę cisnąć z buta. Jazda nie daje mi żadnych przyjemności, trudno się w ogóle zmęczyć, bo większą uwagę przywiązuję do utrzymania się w pionie. W dodatku na mrozie manetka odmawia posłuszeństwa i częściej nie działa niż działa, co także mnie spowalnia.
Na szczęście idealnie trafiłem z ubiorem i zachowuję idealny komfort termiczny. Ocieplacze także działają, dzięki czemu udaje mi się ocalić palce u dłoni. Marne to pocieszenie, bo na metę wjeżdżam 20. Pod koniec wyścigu musiałem się nieźle sprężać żeby uniknąć (skutecznie!) dubla od Piotra Rakiewicza, który jedzie świetny wyścig, prowadzi od samego startu i zasłużenie zwycięża w naszej kategorii Masters I (30-39 lat).
Pomimo marnego wyniku (co prawda poprawiłem się o trzy miejsca w stosunku do ubiegłego roku, ale nie taki był plan) jestem zadowolony, że przyjechałem do Sławna, wystartowałem i przetrwałem ten wyścig. Mistrzostwa Polski przypadły w zdecydowanie najmroźniejszy weekend tej zimy. Normalnie nie wychodzę na rower poniżej -5st. C. Tym razem było ok. 13-14st. mrozu. Mam nadzieję, że za rok na MP w Koziegłowach będzie cieplej i bardziej przyczepnie, bo zamierzam walczyć tam o dobre miejsce, a nie o przetrwanie.
Na koniec dziękuję bardzo ekipie, z którą jeździłem cały sezon na przełaje oraz kibicom na trasie, którzy przyjechali z Lublina żeby dopingować. Wielkie dzięki należą się także organizatorom MP, czyli Przemkowi Gierczakowi i jego ekipie ze Sławna za to, że mimo niesprzyjających warunków dali radę przygotować trasę na tyle, że nadawała się do ścigania :) Na koniec dziękuję Anecie – mojej największej kibicce, która wytrzymała kolejne trzy miesiące, podczas których praktycznie w każdy weekend byłem poza Lublinem. Dziękuję Ci za wszystko :*
