Tag: Mistrzostwa Polski

Mistrzostwa Polski to wyścig, który kończy w naszym kraju sezon przełajowy. Wyścig najważniejszy, ale rozgrywany w najzimniejszym miesiącu, kiedy to warunki na ściganie są najgorsze i często po prostu niebezpieczne. Brałem już udział w Mistrzostwach Polski na lodzie (Lublin 2016), na śniegu i -15st mrozie (Sławno 2017), na zamarzniętej, twardej trasie (Koziegłowy 2018) i dwa ostatnie razy w potężnym błocie, czyli akurat najbardziej przełajowych i sprawiedliwych warunkach (Szczekociny 2020 i Włoszakowice 2021). Tym razem zapowiadało się połączenie błota i zmrożonych kolein (tak było na piątkowym treningu), ale w nocy trasa zamarzła całkowicie i w dzień wyścigu była twarda i pełna kolein.

Na piątkowym objeździe zupełnie trasa mi nie podeszła, ale o dziwo w sobotę zapoznanie z rundą wypadło dosyć optymistycznie i pojawiło się światełko w tunelu. Prawda jednak jest taka, że był to nadjeżdżający prosto na mnie pociąg. Tradycyjnie zepsułem start i goniłem z samego końca. Na pierwszej, albo na początku drugiej rundy przebiłem się na szóstą pozycję i pewnie tak by się to skończyło, gdyby Tomek Niedźwiedzki nie urwał łańcucha przez co zaliczył DNF a ja skończyłem tak jak przed rokiem na piątym miejscu. Wyścig bez historii, techniczne fragmenty jechałem jak ostatnia łamaga, bardzo asekuracyjnie, na szybkich odcinkach próbowałem nadrabiać, ale było to z góry skazane na niepowodzenie. Przez pół wyścigu lekko naciskał mnie zawodnik z tyłu, a ja nie za bardzo widziałem kogoś przed sobą, przez drugie pół było już w miarę bezpiecznie z tyłu i poza zasięgiem z przodu.

Kolejny sezon minął, kolejny raz bez szans na medal MP, więc też trudno było się zmobilizować żeby zrobić coś więcej niż zwykle żeby móc się do niego zbliżyć. W przyszłym roku jest teoretycznie cień szansy i jak będę zasuwał w okresie przygotowawczym i przez sezon przełajowy to może będą jakieś realne perspektywy, ale póki co warto się skupić na sezonie letnim, bo on też w odniesieniu do jesieni będzie ważny. Ogólnie rzecz biorąc to był całkiem fajny sezon CX, stawka w Masters I była bardzo mocna i trudno było się przebić w okolice podium, ale kilka wyścigów pojechałem naprawdę dobrze. Zawsze walczyłem o każdą pozycję i gdy tylko nadarzała się szansa potrafiłem wykorzystać słabszy dzień teoretycznie mocniejszych rywali. Z tego jestem całkiem zadowolony.

W przyszłym sezonie muszę na pewno skupić się nie tylko na wykonywaniu specyficznych ćwiczeń pod kątem poprawy formy, ale także na treningu techniki i częstszej jeździe przełajem. W tym roku oprócz wyścigów siedziałem na przełaju chyba tylko raz, w takim systemie nie da się realnie myśleć o byciu kompletnym przełajowcem. Jest to w pewnym stopniu kwestia tego, że w Kielcach zwyczajnie nie ma z kim trenować cyclocrossu, a samemu trudno mi się do tego zmusić. Poza tym ja po prostu bardzo lubię jeździć na szosie i trudno mi z tego zrezygnować na rzecz taplania się w błocie. Póki co zostały dwa maratony MTB do zakończenia sezonu zimowego. Obie miejscówki bardzo dla mnie szczęśliwe (Janów Lubelski i Mostki) i mam nadzieję, że tak pozostanie :) A później 1,5 miesięczna przerwa od ścigania, podczas której będę szykował formę na sezon letni :)

Ostatni start sezonu przełajowego to Mistrzostwa Polski we Włoszakowicach koło Leszna, 450km od Kielc. Wyścig, który pierwotnie miał się odbyć dwa tygodnie wcześniej, ale z powodów politycznych (no bo chyba nikt normalny nie myśli, że w tym wszystkim chodzi o zdrowie) został przełożony.

Do Włoszakowic niestety musiałem pojechać sam, chociaż udział bez żadnego wsparcia i zaplecza technicznego to gra w rosyjską ruletkę. Czasem się udaje, ale takiej zabawie komfort psychiczny raczej nie towarzyszy. Trzeba w takim przypadku wszystko przed i po starcie ogarnąć samemu i liczyć, że w trakcie wyścigu nie będzie dużo błota oraz problemów sprzętowych. To pierwsze w moim przypadku nie miało i tak znaczenia, bo miałem do dyspozycji tylko jeden rower, więc i tak bym go nie wymieniał. Jeśli chodzi o defekty to sprzęt miałem przygotowany bardzo dobrze, ale to tylko jeden z elementów układanki, potrzeba jeszcze trochę szczęścia żeby nie złapać kichy. Takie zdarzenie miało miejsce na treningu dzień przed wyścigiem, kiedy to rozciąłem szytkę na kawałku szkła zalegającym w błocie. Dysponowałem przez to tylko 5 kołami gotowymi do ścigania. Ktoś nie będący w temacie pomyślałby, że całkiem na bogato, ale osoba mająca pojęcie o przełajach tylko uśmiechnęłaby się pod nosem i spojrzała z politowaniem ;)

Na miejscu byłem już w czwartek wczesnym popołudniem, zameldowałem się w hotelu i pojechałem zapoznać się z trasą. Płasko, w dużej części grząsko, ale praktycznie w całości przejezdnie.  Podobna sytuacja miała miejsce w piątek około południa, kiedy to odbyłem drugi trening. To on skończył się rozcięciem szytki, było to w najsłynniejszym miejscu trasy, gdzie w sobotę zamiast błota było bagno po kolana. Trochę mnie to wkurzyło, bo szytki nie są tanie, w dodatku trzeba je jeszcze nakleić a nie trwa to pięć minut. W związku z tym defektem nie miałem już ochoty na popołudniową jazdę, odebrałem tylko pakiet startowy, porozmawiałem trochę z ludźmi i resztę czasu spędziłem w hotelu.

Prognozy na dzień startu nie były optymistyczne, miał padać lekki deszcz i tak rzeczywiście było. Trasa, która w piątek przy wiosennej pogodzie sporo podeschła, w sobotę zmieniła się do tego stopnia, że postanowiłem odpuścić jej objazd na porannym treningu żeby nie taplać się w błocie i nie męczyć nogi zbędnym bieganiem. Na spokojnie zainstalowałem się przy trasie, przebrałem w strój i przystąpiłem do przygotowywania sprzętu. I tutaj miałem największą zagwostkę. Kilka dni przed startem Paweł złożył mi nowe koła, Rysiek nakleił szytki i dysponowałem kompletem na błotne warunki. Problem w tym, że na trasie było też kilka szybkich i względnie suchych odcinków, a te najbardziej błotne i tak nie nadawały się do jazdy. Do ostatniej chwili biłem się z myślami czy założyć nowe koła, i po konsultacjach (przepraszam wszystkich, których o to katowałem), 45 minut przed startem zainstalowałem komplet z szytkami na błoto.

Po rozgrzewce na rolce jadę do strefy wywołań. Na starcie lekko kropi. W mojej kategorii zgłoszonych jest 14 osób, czyli bez tłumów. Gwarantuje to, że mimo braku punktów z challange’u (licencję wyrobiłem dopiero na MP) będę startował z drugiej linii. To całkiem wysoka pozycja startowa, umożliwiająca wjechanie w pierwszy zakręt w czubie. Czekam do ostatniej chwili ze ściągnięciem ciuchów, bo w takiej aurze momentalnie się wychłodzę i rozgrzewka pójdzie na marne. Start mojej kategorii Masters I (35-39 lat) o 11:25, minutę po nas kategoria Masters IIa (40-44 lata), a kolejną minutę później Masters IIb (45-49 lat).

Jedziemy! Tym razem wpinam się sprawnie i ruszam razem ze wszystkimi. Od startu na czoło wysuwają się faworyci: Maksymilian Bieniasz i gwiazda wyścigu: Mariusz Gil (czterokrotny Mistrz Polski Elity). Ja na trawę wjeżdżam około 8-9 pozycji, ale na bieganiu przebijam się na szóste miejsce, a na drugą rundę wjeżdżam już piąty i tak do końca wyścigu. Pierwsza czwórka odjeżdża szybko, nie jestem w stanie nawiązać walki. Dosyć szybko wyrabiam sobie też bezpieczną przewagę nad kolejnymi zawodnikami.

Każda runda zaczyna się długim, 2-3 minutowym biegiem po błocie, później agrafki po kałużach i wreszcie mój ulubiony, szybki odcinek leśny. W lesie znowu odcinek biegania (trzy trawersy, w tym jeden ze bagienną kałużą, do tego przeszkoda w postaci kłody) i kolejna długa prosta. Po wyjeździe z lasu kolejny odcinek po trawie, na którym znajdują się m.in dwie rampy oraz ślimak. Później długa, asfaltowa prosta start-meta i od nowa bieganie. Już na drugiej rundzie od przytrzymywania kierownicy na odcinku biegowym marznie mi prawa dłoń. Z rundy na rundę jest coraz gorzej, ale myśl o zejściu z trasy pojawia się tylko na chwilę i szybko wypieram ją z głowy. Niestety wykresu tętna z tego wyścigu nie będzie, bo po odcinku biegowym opaska tętna mimo maksymalnego zacieśnienia opadła mi na brzuch. No cóż, trzeba ją będzie skrócić ;)

Na metę wjeżdżam z czasem 54:10, jestem piąty. Czy to dobre miejsce? Wielu wmawia mi, że tak. Staram się nie kłócić, ale wiem swoje. W tym sezonie była prawdopodobnie największa szansa na zdobycie medalu MP. Nie podjąłem żadnych szczególnych przygotowań żeby się do tego medalu zbliżyć. Na samym wyścigu objechałem wszystkich teoretycznie słabszych zawodników i to tyle, nie wydarzyło się nic ekstra, przy tej formie nie miało prawa. Można powiedzieć, że cel minimum wykonany, ale w ściganiu chodzi o coś więcej, wielu ludzi nigdy tego nie zrozumie. Gratulacje dla zwycięzcy Mariusza Gila i wicemistrzów: Maksa Bieniasza i Pawła Lemparta.

Na koniec wpisu chcę podziękować kilku osobom, które wspierają mnie i towarzyszą w mojej kolarskiej pasji. Przede wszystkim jest to Aneta, która jest najważniejszą osobą jaką spotkałem w swoim życiu. Nie muszę przed nią zatajać ceny swoich rowerów, części i wszystkich dupereli rowerowych, których jest milion i ciągle przybywa. Nie muszę wysłuchiwać, że znowu nie było mnie w niedzielę w domu i że mógłbym rzadziej jeździć na zawody. Mało tego, sama czasami ze mną na nie jeździ. Dziękuję Ci za Twój uśmiech i anielską cierpliwość :) Dziękuję też Jackowi i Kordianowi, którzy nigdy nie żałują mi sprzętu i nigdy krzywo nie patrzą gdy zamykam sklep i jadę na zawody. Dziękuję Adamowi, Pawłowi i Ryśkowi (kolejność alfabetyczna :D). Na każdego z nich zawsze mogę liczyć w kwestii przygotowania sprzętu i to nie dlatego, że każdy z nich jest złotą rączką, ale przede wszystkim dlatego, że każdy jest świetnym kumplem. Dziękuję też Piotrkowi za ubiegłoroczne treningi skoro świt i towarzystwo na kilku przełajach, super, że się wciągnąłeś! Dziękuję też trzeciemu z naszego trio #Okrzei555 – Michałowi, a także kolejnemu kumplowi i sparingpartnerowi – Mariuszowi.

Sezon przełajowy dobiegł końca. Na zimę mam jeszcze zaplanowane dwa maratony MTB, ale czy się odbędą to się okaże. Nikt nie wie jak będzie wyglądał kolejny letni sezon, ale nie liczę na zbyt wiele. Póki co zamierzam regularnie jeździć, im więcej tym lepiej, bo po pierwsze to lubię, a po drugie o tej porze roku jeszcze nikomu to nie zaszkodziło. W miarę rozwoju sytuacji zacznie się klarować kalendarz i główne założenia na ten sezon. Jeśli sezon ruszy to chcę być na niego gotowy. Jeśli ściganie zostanie zepchnięte na margines to raczej mnie to specjalnie nie zmartwi, będzie okazja odwiedzić z rowerem parę miejsc, na które nigdy nie ma czasu. Nie wyobrażam sobie za to przygody ze Zwiftem, ale myślę, że póki co nie będzie takiej potrzeby i możliwe będzie jeżdżenie po prawdziwych drogach i wśród prawdziwych drzew. Do zobaczenia na trasie!

Przełajowe Mistrzostwa Polski 2018 za mną. Nie przygotowywałem się do nich, ale w ostatniej chwili postanowiłem wyrobić licencję i wystartować. Nie nastawiałem się na nic, po prostu odkąd jestem Mastersem zawsze w nich startuję (to już trzeci rok z rzędu) i żal było tę serię przerywać. Chciałem powalczyć na maksa na trasie, która w końcu mi odpowiadała (choć może nie w zmrożonej wersji). Pojechałem tyle na ile było mnie stać, zająłem najlepsze jak dotąd miejsce (15., poprzednio  23. i 20.). Może dało by się urwać jedną albo dwie pozycje, ale tak wyszło, że się nie dało i ze startu jestem umiarkowanie zadowolony. W końcu miałem przyjemność jazdy na MP i bardziej mogłem skupić się na rywalizacji niż na tym żeby się nie przewrócić na śniegu czy lodzie.

Zabrakło niestety siły i dynamiki żeby powalczyć o więcej. Braku treningów się nie oszuka, cudów nie ma. W dodatku miałem notorycznie problemy z wpięciem w pedały, przez co też traciłem po kilkanaście sekund na rundę. Jeśli nie ma się mocy i jest się przeciętnym technicznie to już naprawdę nie można tracić czasu w tak głupi sposób. Przez ostatnie lata bardzo polubiłem przełaje i szkoda, że w tym sezonie nie mogłem regularnie startować, ale o ile nie wynikną jakieś nieoczekiwane okoliczności to do przyszłego sezonu przygotuję się najlepiej jak mogę i regularnie będę pojawiał się na trasach.

Na drugi dzień po MP zaplanowałem start w Maratonie MTB Biały Kruk w Janowie Lubelskim, który w ubiegłym roku wygrałem po solowym odjeździe. Bardzo mi zależało żeby tym razem także dobrze pojechać. Wiadomo w jakim miejscu jest forma, ale wyścigi o tej porze roku bywają nieobliczalne i wcale nie stawiałem się na straconej pozycji. Niestety akcji jaką odwaliłem na Kruku 2018 długo nie zapomnę i pewnie nie tylko ja…

Wyjechałem na rozgrzewkę po trasie i spokojnie jechałem i zapoznawałem się z pierwszymi kilometrami. Zobaczyłem, że czasu jest na tyle dużo, że spokojnie mogę objechać krótszą pętlę, przez co zapoznam się także z końcówką długiego dystansu (pokrywa się dla obu pętli). Gdy kończyłem rundę zobaczyłem jak sunie na mnie kilkadziesiąt osób. Okazało się, że jedzie maraton i to już krótszy dystans (startował 15 minut po dłuższym). Nie było łatwo mi się z tym pogodzić, ale cóż mogłem zrobić.

Udałem się do organizatorów, poinformowałem, że chyba godziny startu mi się pomyliły, zapakowałem szybko rower do auta i udałem się w drogę powrotną. Cholernie słabo :( Dzień był jednak bardzo ładny i mogłem użalać się nad sobą albo znaleźć jakąś fajną miejscówkę i wykorzystać warunki żeby jeszcze trochę pojeździć. Zatrzymałem się w Złotej Wodzie za Łagowem, wyciągnąłem górala i ruszyłem na legendarne Zamczysko, które każdej wiosny znajduje się na trasie Daleszyckiego Maratonu. Tego dnia super mi się kręciło. Zarówno na rozgrzewce przed maratonem jak i na popołudniowej przejażdżce po Górach Świętokrzyskich.

Dawno nie czułem takiej frajdy z jazdy rowerem. Pierwszy raz od 4,5 miesiąca siedziałem na góralu i było wybornie. Uwielbiam MTB, a im dłużej na nim nie jeżdżę tym później większa przyjemność! Niecałe 1,5h zaliczone, przejazd przez Zamczysko i zjazd z niego w kierunku Widełek, a także przeprawa przez rzeczkę i trochę „dziur” w lesie, co akurat trudno nazwać jazdą, a bardziej spacerem. Jakoś uratowałem ten dzień, chociaż ile razy sobie pomyślę o tym maratonie to nie mogę przeboleć tego co zrobiłem. Jednocześnie cieszę się, że się zmobilizowałem do popołudniowej jazdy. I nawet dopełnienie porannego pecha w postaci nienagrania się trasy GPS nie zabierze tych paru fajnych chwil. Nawet gdy odwali się taką akcję jak ja to trzeba robić swoje i myśleć o tym, co będzie, czasu nie cofnę, ale przynajmniej teraz już zawsze dwa razy sprawdzę godzinę startu :D

To, co dzisiaj odwaliłem będę jeszcze długo pamiętał (i pewnie nie tylko ja ;)). Na pocieszenie zafundowałem sobie klasyk z daleszyckiego maratonu, czyli przejazd Zamczyskiem. Jakby nie patrzeć fajnie było po 4,5 miesiąca pojeździć na góralu. #ILoveCycling #MTB #Metrobikes #Specialized

Post udostępniony przez Grzegorz Mazur (@grzegorzmazurpl) Sty 14, 2018 o 7:02 PST