Sezon przełajowy charakteryzuje się tym, że zazwyczaj dojazd na wyścig trwa dużo dłużej niż sam wyścig. To słabe, ale tak jest i albo się przełaje kocha i się na nie jeździ albo się to olewa i cieszy się jesienią w lokalnym lesie wypisując na fejsbuku jakieś wyświechtanie frazesy o zasłużonym odpoczynku po sezonie, ładowaniu akumulatorów i jakimś tam roztrenowaniu.
Ja przełaje uwielbiam, ale jeżdżenie na Kujawy czy do Lubuskiego jak dla mnie przekracza granice zdrowego rozsądku i opłacalności finansowo-czasowej. Tym razem wszystko ułożyło się jednak tak, że uznałem, że trzeba zrobić wyjątek i pojechać prawie 400km w jedną stronę, żeby pościgać się te 40 minut :)
Zaczęło się od tego, że dzień wcześniej w Warszawie miała odbyć się Syrenka CX, a z Warszawy do Torunia jest już o wiele bliżej. Po drugie okazało się, że Maciek, znajomy z Ultramaratonów zobaczył na Facebooku, że jestem zainteresowany tym wyścigiem i zaprosił mnie do siebie na nocleg, a mieszka 10km od Laskowic :) Decydujący wpływ miało to, że po drodze do Laskowic jest jeszcze Toruń, a Aneta zgodziła się towarzyszyć mi w podróży. Dzięki temu mogliśmy ściganie połączyć ze zwiedzaniem (o ile można tak nazwać dwa popołudniowe spacery po Toruniu) :) Nie bez znaczenia był też fakt, że co roku imprezę odwiedza Michał Kwiatkowski i Michał Gołaś – to na pewno podnosi rangę wyścigu i przyciąga niezdecydowanych :)
Gdy zajechaliśmy do miasteczka zawodów już wiedziałem, że to była dobra decyzja! Na dzień dobry ogromne, wysokie schody jakie widziałem dotychczas tylko w telewizji. Do tego ciekawie wytyczona trasa, oraz zaplecze, które robiło wrażenie. A to wszystko właściwie w polu. Prawie jak w Gościęcinie, ale jednocześnie zupełnie inaczej, o wiele sympatyczniej!
Szybkie zapoznanie z rundą, na której zrobiłem niecałe trzy pętle tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że musi być dobrze. Trasa szeroka, w pofałdowanym terenie, do tego miejscami lekko grząska, ale w pełni przejezdna. To lubię! Od razu zaznaczę: jeśli by tam popadało to byłaby istna błotna rzeźnia i kto nie miałby dwóch rowerów i obsługi ten wyjazd mógłby sobie darować. Na szczęście tym razem piękna pogoda dopisała.
Na starcie w kategorii Amator 89 osób, w dodatku startujemy w zupełnie osobnym wyścigu, bez Mastersów na trasie. Dobrze zarówno dla nas jak i dla kibiców – większe bezpieczeństwo i przejrzystość rywalizacji. Super, że organizatorzy tak to rozwiązali, Mastersom, na pewno także wyszło to na zdrowie, bo nawet ich wszystkie połączone kategorie to dużo niższa liczba zawodników niż u nas.
Mając świadomość ile osób startuje zapytałem w biurze zawodów na jakiej zasadzie nastąpi rozstawienie, bo na innych wyścigach PZKol jest to tak niezrozumiałe, że chyba sędziowie nie kierują się żadnym kluczem. Okazało się, że trzeba zająć sobie miejsce na starcie samemu i rozstawienia nie będzie. Dobrze, że dosyć szybko udałem się na start, bo chwilę później o pierwszym rzędzie mógłbym tylko pomarzyć. Niestety prawie 20 minut trzeba było pomarznąć, prawie jak na niektórych maratonach, tylko zimniej ;)
Sygnał do startu i jedziemy. Dosyć sprawnie wpinam się w pedały, zakręt, podjazd i w pierwszym zakręcie jestem czwarty. W 1/3 pętli przesuwam się na pierwsze miejsce i od razu naciągam grupę, zyskując kilka sekund. W dalszej części pierwszej pętli próbuje doskoczyć czterech zawodników, ale finalnie na drugie okrążenie wjeżdżamy we trzech ze lekką przewagą, która rośnie na kolejnych pętlach. Większość czasu staram się prowadzić, tracę pod koniec pętli na błotnym ślimaku i przeszkodach, zyskuję w sadzie.
Na przedostatniej rundzie Mateusz Kita, który jedzie trzeci ma problem podczas dublowania i trochę zostaje. Z Mateuszem Laszczykiem jadę aż do przeszkód, na których ten o dziwo przeskakuje, wyprzedza mnie i momentalnie odjeżdża na ładnych kilka sekund. Przez głowę przechodzi mi myśl, że jest już po wyścigu, ale zamierzam walczyć do końca i rzucam się w pogoń. Nadspodziewanie łatwo dochodzę do koła przed połową rundy, po chwili poprawiam i zyskuję kolejne sekundy.
Na schodach jestem już prawie pewien zwycięstwa, przejeżdżam błotną sekcję, przebiegam przez przeszkody i końcówka do mety to już jazda ze spokojną głową, że kolejne zwycięstwo w tym sezonie jest moje :) Na mecie jestem mega szczęśliwy, przybiega Aneta oraz Maciek z Magdą, wszyscy cieszymy się ze zwycięstwa. Ogromne dzięki dla Nich za doping, Anetę słyszałem prawie przez cały wyścig :*
Zaczynam chyba mieć szczęście do fajnych wyścigów. Móc wystartować w tak dobrej imprezie to jedno, ale dzięki zwycięstwu dobre wspomnienia się potęgują. Przez cały dzień atmosfera była wspaniała, ale przed startem koncentrowałem się tylko na rywalizacji. Po wyścigu dopiero zacząłem zwracać uwagę jak dobrze ta impreza była zorganizowana.
Na mecie ogromny wybór jedzenia – zupy, ciasta, kawa i znakomita herbata – a wszystkiego pod dostatkiem, dosłownie nie do przejedzenia. To wszystko oczywiście w cenie wpisowego, bez żadnego dopłacania i wydzielania racji żywnościowych, bez pobierania kuponów. Do tego całkiem przyzwoite i oryginalne nagrody (m.in ogromny bochen chleba i worek orzechów, ale także jakieś drobne, „sprzedawalne” upominki) :)
To był dobry weekend, który będę pamiętał długo. Ogromne podziękowania dla Anety za towarzystwo i doping oraz dla Maćka i Magdy za gościnę. Gratulacje dla Jarka Dąbrowskiego za profesjonalną organizację i stworzenie niepowtarzalnego klimatu kolarskiego święta! Wpisuję ten wyścig do przyszłorocznego kalendarza. W następny weekend ściganie w Kędzierzynie-Koźlu oraz Gościęcinie, oby równie udane :)
Bryksy Cross uchodzi za najsłynniejszy przełajowy wyścig w Polsce, w dodatku często jest to wyścig rangi międzynarodowej. Po dodaniu do tego jednej z lepszych tras otrzymujemy punkt obowiązkowy w kalendarzu każdego polskiego przełajowca. Ja w Gościęcinie startowałem w 2016 i 2018 roku, najpierw jako Masters, później w kategorii Elita, a tym razem czekał mnie start w kategorii Amator. Jak to się wszystko zmienia, i do tego jeszcze ta kolejność…
Jeśli ścigasz się w przełajach już któryś sezon z rzędu to wiesz czego się spodziewać i znasz większość tras, gdyż miejscówki zazwyczaj są te same. Jeśli chodzi o Kędzierzyn-Koźle to była to dopiero druga edycja wyścigu i jako, że przed rokiem tam nie startowałem to udało się trafić na „nowość”.
Na Super Puchar Polski CX w Koziegłowach jechałem nastawiony na walkę o dobry wynik żeby uratować weekend po zejściu z trasy dzień wcześniej w Szczekocinach.
