2017.11.19 – Kobyłka – Mała Liga CX

  • 21 listopada 2017

Zadowolony z ostatniego weekendu postanowiłem wziąć udział w wyścigu Małej Ligi CX w podwarszawskiej Kobyłce. Lokalizacja daleka, ale po dobrych opiniach o zawodach tego Organizatora stwierdziłem, że warto będzie przepalić nogę, zwłaszcza, że w stolicy sporo przełajowców i obsada wśród amatorów będzie może nawet mocniejsza niż w Pucharze Polski.

Frekwencja tak jak się spodziewałem dopisała, w dodatku spotkałem sporo starych, a także nowych znajomych, więc po zapisaniu w biurze i wniesieniu 50zł (sic!) opłaty odebrałem numery (w tym numer z chipem montowany na sztycę, co już zapaliło mi czerwoną lampkę w głowie). Do startu miałem sporo czasu, więc na spokojnie przebrałem się i postanowiłem obejrzeć start pierwszej kategorii. I wtedy zmarzłem po raz pierwszy, bo start się opóźnił.

Rozstawiłem więc trenażer i pokręciłem trochę dla rozgrzania, wtedy doszło pierwsze info, że kolejne starty opóźnione ponad 20 minut. I tak przerywałem i rozpoczynałem rozgrzewkę jeszcze kilkukrotnie, gdyż co chwilę napływały informacje o kolejnych opóźnieniach. W końcu pojechałem na start, znowu zmarzłem, pojechałem pokręcić trochę po szosie, znowu przyjechałem i podczas długiego oczekiwania na ustawienie zmarzłem trzeci raz.

Jako nielicencjonowany Amator jechałem prawie z końca 75 osobowej stawki. Na pierwszej rundzie straszny tłok, co chwila przebijam się oczko wyżej. Na kolejnych już luźniej, ale trasa jest dosyć wąska i gdy utknie się za kimś wolniejszym (zwłaszcza na MTB z szeroką kierownicą) to nie ma jak wyprzedzić. Tak ciągnę się ostatnie kilkaset metrów czwartego okrążenia aż wjeżdżając na piąte okrążenie słyszę, że to już koniec wyścigu i mam zejść z trasy. WTF? Okazuje się, że przekroczyłem 80proc straty do lidera, co jest oczywiście brednią, bo czołówka przyjeżdża jakieś cztery minuty za mną. Buzuje we mnie złość, zresztą nie jestem osamotniony, bo podobnych przypadków jest znacznie więcej.

 

Po rozmowie z jednym z Organizatorów dowiaduje się, że oni nie mają z tym nic wspólnego i że to decyzja sędziego. Nie poprawia mi to za bardzo humoru, niesmak pozostał, 50zł wpisowego zapłaciłem za start opóźniony o 1h i 18 minut i 20 minut za krótki, o kosztach podróży nie wspominając. Spodziewałem się, że może być tłoczno przez wysoką frekwencję, ale że po pół godziny ściągną mnie (w dodatku niesłusznie) z trasy to już mi przez myśl nie przeszło. A szkoda, bo trasa mimo, że zbyt wąska to nawet mi się podobała, zwłaszcza sekcja z podbiegiem i zbiegiem po piasku była całkiem pro! Mam nadzieję, że Organizator wyciągnie wnioski z niedzieli, bo wygląda na to, że przed tą imprezą miał średnie pojęcie o przełajach.

Ściągawka w pigułce:
– Numer z chipem na koszulce
– Różne kolory numerów dla osób z różnych kategorii startujących razem
– Dłuższa i dużo szersza runda
– Rozdzielenie startów kategorii do maks ok. 40 osób na wyścig
– Osobny wyścig dla Amatorów na góralach
– Większe odstępy między wyścigami (od 9:30 do 15 i tak się wyrobimy)
– Boksy do wymiany rowerów
– Myjki dla rowerów (tym razem akurat nie były konieczne, ale trzeba być przygotowanym)
– Kiełbasa to nie jest posiłek dla kolarza – nawet dla amatora kolarstwa

Ja na kolejny wyścig jadę do Gościęcina, tam od lat robią to dobrze, a starty w Małej Lidze CX odpuszczam, bo niestety się zraziłem. Jeśli Organizatorzy się nie zrażą i poprawią błędy to może zobaczymy się w przyszłym sezonie na XC :)

Dla formalności: 29/75 Open, 6/31 Kat.

2017.11.12 – Koziegłowy – Puchar Polski CX

  • 18 listopada 2017

Druga odsłona weekendowych zabaw rowerowych w przełaje to Koziegłowy, czyli trasa atrakcyjna, ale i wymagająca.  W stosunku do ubiegłego roku organizatorzy dodali trzy duże schody tuż po sekcji z muldami, a także trzy dodatkowe muldy w drugiej części trasy. Po czterech rundach rozgrzewkowych byłem pełen obaw, bo na zakrętach było sporo błota przez co trochę gorsza niż pierwszego dnia przyczepność.

Prawdę mówiąc przez głowę przeszła mi nawet myśl, żeby dać sobie spokój i nie ryzykować. Cieszę się, że nie zacząłem nawet jej rozważać, bo przecież nie o to w tym wszystkim chodzi żeby było łatwo i bezpiecznie. Albo jedziesz na wyścig i bierzesz trasę na klatę albo siedzisz w domu i grasz w grę.

Na starcie podobnie jak dzień wcześniej ustawienie za Masters III i IV. Jestem wyczytany znowu pod koniec co mnie już trochę dziwi, bo po sobotnim zwycięstwie spodziewałem się pierwszego rzędu wśród Amatorów. Nic sobie z tego nie robię, prosta jest znowu dosyć długa, lekko pod górę. Przyciskam mocno i w zakręt wchodzę ósmy. Jest nieźle, na agrafkach odrabiam kolejne pozycje, na podjeździe za muldami wyprzedzam trzy osoby i w połowie rundy jestem już trzeci.Przede mną Waldek Banasiński i Wojciech Bartolewski.

Momentami zbliżam się na 4-5 sekund do Waldka, ale nie jestem w stanie utrzymać koła na technicznych fragmentach trasy. Wychodzi brak objeżdżenia, a Skubaniec technicznie radzi sobie świetnie.  Tak samo jak w Szczekocinach mam sporą przewagę nad goniącymi mnie zawodnikami i z każdą rundą ją powiększam, tracę niestety do liderów Open. Mimo wszystko jedzie mi się o wiele lepiej niż dzień wcześniej i o niebo lepiej niż na rozgrzewce, dobrze, że nie odpuściłem startu, bo miałbym czego żałować. Ostatnią rundę jadę już spokojnie, nic więcej nie ugram, a moja pozycja jest bezpieczna. Na metę wjeżdżam 1. w Amatorze i 3. Open. Tracę minutę do Waldka, któremu serdecznie gratuluję zwycięstwa z młodszymi rywalami :) Fajnie, że znowu wygrałem kategorię, fajnie, że Open już było pudło, ale w Gościęcinie będę próbował Waldka objechać. Taka to nasza kielecka zdrowa wojenka ;)

2017.11.11 – Szczekociny – Puchar Polski CX

  • 18 listopada 2017

Po wypadku pod koniec sierpnia, sytuacja wyglądała nieciekawie – stracony sezon przełajowy i przy dobrych wiatrach powrót na rower na przełomie listopada i grudnia i zima na trenażerze. Perspektywa długiej przerwy od jazdy na rowerze tak mnie przerażała, że od razu założyłem sobie, że w połowie października wracam do pracy i do jakiegokolwiek kręcenia. Pomimo pierwszych, niezbyt optymistycznych trzech tygodni udało się dopiąć swego i nie dość, że zacząłem jeździć do pracy do także wyjeżdżałem na treningi na dwór (na trenażerze do tej pory siedziałem dwa razy) :)

Coraz bardziej regularna i pewna jazda, zarówno na szosie jak i w dosyć wymagającym terenie sprawiły, że „noga zaswędziała”. Zacząłem myśleć o sprawdzeniu ile zostało w nogach z lata i jak zachowa się organizm po kontuzji. Wybór padł na weekend Szczekociny + Koziegłowy – miejscówki dosyć blisko Kielc, w dodatku w Koziegłowach możliwość zapoznania się z trasą styczniowych Mistrzostw Polski. Wiedziałem, że w Masters I nie mam żadnych szans na sensowną walkę, więc zdecydowałem się nie wyrabiać licencji i start w kategorii dla nielicencjonowanych amatorów.

Kategoria Amator startuje z Masters III i IV, wyścig co najmniej pół godziny. Mastersi ustawieni są z przodu, Amatorzy za nimi. Jako, że to mój pierwszy wyścig to jadę chyba z ostatniego rzędu. Na szczęście prosta startowa to długi odcinek asfaltu, przebijam się szybko do przodu i z pierwszego zakrętu wychodzę czwarty. Szybko dostrzegam, że przede mną są sami Mastersi, czyli prowadzę w Amatorach. Na pierwszej rundzie wyprzedza mnie jeszcze Waldek Banasiński, jadę za nim kawałek, ale na trawiastych agrafkach mi odjeżdża. Wyścig jest ułożony, w dalszej jego części nie jestem w stanie dogonić starszych od siebie zawodników, ale wyrabiam też bezpieczną przewagę nad resztą rywali.

Na metę wjeżdżam 1. w Amatorze i 5. Open z czasem 35:10. Minimum wyrobione, niestety 1:15 straty do zwycięzcy całego wyścigu chwały mi nie przynosi. Mimo to jestem raczej zadowolony, tym razem najważniejsze było sprawdzić jak organizm zareaguje na wysiłek startowy i nabrać pewności. Cieszy mnie, że podczas wyścigu praktycznie nie zauważalna była blokada psychiczna i mogłem skupić się tylko na ściganiu zamiast myśleć jak pokonać zakręt żeby się nie przewrócić :) Rehabilitacja za pomocą wyścigu zadziałała :)

2017.08.27 – Bodzentyn – Family Cup

  • 8 września 2017

Tydzień po błotnej masakrze na maratonie w Bodzentynie powrót do tego miasteczka na wyścig XC w ramach Family Cup. Startowałem w FC dwa razy, gdy odbywał się w Lublinie, ale najwyżej byłem na czwartym miejscu. Tym razem cel był jasny: pojechać i wygrać. Niestety przez te parę lat Family Cup straciło znacznie na prestiżu i oprócz frekwencji spadł także poziom sportowy. Do tego stopnia, że miałem pewne opory przed tym żeby w ogóle jechać do Bodzentyna, no ale stwierdziłem, że lepszy ogórkowy wyścig niż mocny trening :)

Na miejscu słoneczna pogoda, trasa wytyczona po stoku narciarskim i niestety garstka ludzi. Na szczęście przyjeżdża Mateusz Kowalczyk, który wygrał w tym roku kilka edycji ŚLR na dystansie Fan, więc będzie się z kim ścigać. Przed startem Mati teoretycznie jest chyba faworytem, bo jeździ krótszy i bardziej dynamiczny dystans, ale nic sobie z tego nie robię, bo wiem, że jak noga jest niezła to potrafię pojechać dobrze wyścig XCO.

 

Startujemy o 11, do przejechania 8 rund po 1,1km i ponad 40m w pionie po banalnej technicznie, trawiastej trasie. Już na pierwszych metrach wychodzę na prowadzenie i narzucam ostre tempo. Od pierwszego podjazdu zaczynam zyskiwać przewagę, co tylko motywuje mnie do podkręcenia tempa i jeszcze mocniejszej jazdy. Po pierwszej rundzie mam już ponad 20 sekund przewagi i ciągle ją powiększam. Mniej więcej od połowy wyścigu czuję się już dosyć pewnie i mogę kontrolować przewagę, która i tak do samego końca rośnie.

Przyjemnie jedzie się wyścig prowadząc i czując się dobrze. Mniej przyjemnie, że rywali można policzyć na palcach jednej ręki. Na metę wjeżdżam z czasem 36:52, który nie ma nic wspólnego z XC, nawet w amatorskim wydaniu. Mati traci do mnie ponad 1,5 minuty. Objechałem nie byle kogo, więc nawet z takiego ogóra mam jednak trochę satysfakcji :) Fajnie, że Anetę też namówiłem na start, dzięki temu do domu wracamy z dwoma pucharami za pierwsze miejsce. Wieczorem godzinka obowiązkowego rozjazdu. To był dobry dzień! :)