Jest 19 kwietnia, zwykły deszczowy dzień, inauguracja GP Puław 2008 i mój pierwszy wyścig kolarski w „karierze”. Tuż przed startem Batman przyprowadza mi rower, który ma na sprzedaż. Pierwszy raz w życiu wsiadam na prawdziwego górala, emocje sięgają zenitu, gwizdek sędziowski i jedziemy. Błoto jest wszędzie, jadę na platformach, prawie przy każdej zmianie biegu obracam gripshift w złą stronę. Podjazdy w puławskim lasku są dla mnie kosmicznym wyzwaniem, cierpię na długich podbiegach, ledwo ratuję się na błotnistych zjazdach, ale walczę ambitnie i cały przemoczony wjeżdżam na metę. Jestem szósty w elicie i jaram się jak dziecko, jednocześnie umierając z zimna. Wyścig wygrywa jakiś lokalny kozak na czerwonej Meridzie ze sztywnym widelcem. Pół godziny po wyścigu, już w miarę obmyty z błota, chociaż dalej zziębnięty, kupuję przetestowany na wyścigu rower. Też Meridę, ale niebieską, płacę za nią 1100zł, co wtedy wydaje mi się kwotą wręcz kosmiczną jak za taką zabawkę. Ma ona topowe gripshifty Sram XO i za dużą na mnie, ale kultową ramę HFS. Do tego kilka niezłych, ale raczej zajechanych części, m.in. zesztywniały amor Suntoura. Najważniejsze jednak, że sprzęt jest, zajawka złapana i będzie się na czym ścigać.
26 kwietnia, kolejny zwykły deszczowy dzień, inauguracja puławskiego Czempionatu 2014. Chyba najłatwiejsza trasa GP Puław, jaką miałem okazję jechać, jej jedyna trudność to błoto, które trochę utrudnia zjazdy. Dojeżdżam 4. w elicie, chociaż liczyłem na podium. Open wygrywa koleś na przełajówie, jakimś dziwnym trafem ten sam, co 6 lat temu. Tym razem zakłada mi „tylko” jednego dubla, wygrywając równie łatwo co wtedy. Poza tą dominacją zmieniło się niemal wszystko. Większość zawodników z 2008 r. już się nie ściga, a ich miejsce zajęli nowi. 1100zł to dobra wyjściowa kwota na zakup budżetowych kół. Oczywiście tych 29″, bo na 26″, które były standardem w 2008r. nie jeździ już prawie nikt. Zmieniło się także moje podejście do kolarstwa, które zawsze bardzo mnie pociągało, ale dziś jest moją życiową pasją, której od kilku lat podporządkowane jest niemal całe życie. Zmienił się też trening. Wielogodzinne wypady i trzepanie kilometrów zostały zastąpione przez dopracowany, profesjonalny plan treningowy, który w skali tygodnia zajmuje mniej więcej tyle, co dawniej trzy długie przejażdżki. Na plus zmieniła się też moja forma, w efekcie czego polubiłem XC. Wcześniej, przez trzy lata (2010-2012) nie brałem udziału w ani jednym wyścigu w puławskim lasku – ale jak noga zaczęła przyzwoicie podawać to zupełnie inaczej spojrzałem na XC, którego w porównaniu do maratonów szczerze nie znosiłem.
Jeśli chodzi o XC to GP Puław jest imprezą obowiązkową, na której lokalni kolarze mogą przepalić się przed bardziej prestiżowymi startami. Oczywiście wyścigi w puławskim lasku to nasze lokalne mistrzostwa świata, gdzie każdy chce udowodnić, że jest mocny. Mi tym razem nie poszło najlepiej, ale już ostrzę sobie zęby na kolejny Czempionat. W Puławach zaczęło się dla mnie XC, ale zaczęły się także ultramaratonyj, dlatego zawsze będę w to miejsce chętnie wracał :)
A co do samego wyścigu to nie ma się co rozpisywać. Dziesięć szybkich pętli po 2km każda. Późne wpięcie w pedał i walka o pozycję na początku wyścigu, strzał z grupy na drugim kółku, walka z Sojerem na trzecim i czwartym oraz walka z samym sobą na pozostałych. Ostatecznie 4. miejsce w Elicie i 8. open z czasem równo 55min. Najlepsza zabawa była oczywiście po wyścigu – błotne sesje fotograficzne oraz kombinowane mycie siebie i rowerów z wszechobecnego błota na długo pozostaną w pamięci :) Nie wiem jak to będzie wyglądać za kolejne sześć lat, ale mam nadzieję, że do tego czasu zdołam w końcu wygrać jeden z tych wyścigów. Pierwszy najlepiej już w obecnym sezonie! :)
PS. Jeśli chcecie sobie pofarbować styropian z kasku to kupcie bibułę (oznaczają nimi trasę w Puławach), namoczcie i przyłóżcie do kasku. Ja w Puławach pół wyścigu jechałem z taką szarfą na głowie, niestety fioletową. Zainteresowanych efektem zapraszam na wspólny trening i oględziny…
Ostatni wyścig w 2013 podobnie jak przed rokiem wypadł w Puławach. Nastawienie było proste: spiąć się jeszcze na godzinę i pozytywnym akcentem zakończyć sezon. Na starcie doborowe towarzystwo i zajawka sezonu jesienno-zimowego, bo Tomek, Olek, Marek, Seba, Marcin, Przemek i Maciek jadą na przełajówkach. Trzy kółka na zapoznanie z trasą, na której dodane dwa sztywne podjazdy, oraz tradycyjnie podbieg po piachu zakończony, uwaga, skrzyżowaniem! Tak, trasa się przecina, ale sędziowie twierdzą, że wszystko będzie w porządku, więc nie pozostaje im zaufać (w końcu znają swoją robotę jak mało kto ;)).
Ponieważ wyjazd na finał Cyklokarpat w Jaśle nie wypalił, w ostatniej chwili zdecydowałem się na start w puławskim Czempionacie. Na miejscu okazało się, że będzie to najmocniej obsadzony GrandPrix w tym roku. W Elicie oprócz Tomka Bali tradycyjnie Michał Janiszek oraz po raz pierwszy bracia Ziółkowie z BSA – jak widać kolejni zawodnicy zaczynają doceniać prestiż tych zawodów ;)
Kolejny wyścig prawie pod domem (chociaż dało się bardziej, ale o tym w dalszej części), więc można się było spokojnie wyspać i przy śniadaniu obejrzeć na jutubie końcówkę tie breaka z finału Igrzysk w Montrealu 1976. Szarlatan Wagner, „interesuje mnie tylko złoto” i tego typu historie. Starsi słyszeli i wiedzą o czym piszę, młodsi niekoniecznie. A powinni, kawał historii polskiego sportu i świetny motywator! No i przed wyścigiem u mnie było podobnie jak z tym Wagnerem, wiedziałem, że w elicie obsada będzie kiepska i wyścig raczej powinien się sprowadzić do postawienia kropki nad „i” niż do realnej walki.
